Τις τελευταίες βδομάδες η καθημερινότητα μας κυλάει σε προεκλογικούς ρυθμούς. Τα καυτά νέα της επικαιρότητας μονοπωλούνται από τις δηλώσεις των εκπρόσωπων των αστικών κομμάτων, εκλογικές μεταγραφές και πολιτικά σκάνδαλα που αναδύονται εν’ όψη των εκλογών. Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης μέσα από τις δημοσκοπήσεις και τις αναλύσεις επι του πολιτικού παρασκήνιου, διαχέουν την κυρίαρχη προπαγάνδα και προσπαθούν να χειραγωγήσουν την κοινωνική δυσαρέσκεια.
Σύσσωμος ο καθεστωτικός συρφετός αναζητά την κοινωνική συναίνεση/ νομιμοποίηση για τη συνέχιση της λεηλασίας των ζωών μας. Προσπαθεί να μας πείσει πως σε αυτή τη “δύσκολή στιγμή για τη χώρα” είναι “χρέος” του καθενός μας να κατέβει στις κάλπες, να “στηρίξει την δημοκρατία”, δίνοντας μας την ψευδαίσθηση ότι οι εκλογές είναι ο μόνος δρόμος για την ανάκαμψη του ελληνικού κράτους, υπονομεύοντας ταυτόχρονα την εκλογική αποχή ως “ανεύθυνη λύση” που θα διαιωνίσει την υπάρχουσα κατάσταση. Όμως αυτό που σηματοδοτεί η επιλογή των εκλογών, από την πλευρά της κυριαρχίας, είναι μια παράταση σε ένα πολιτικό σύστημα που καταρρέει. Αποτελεί ανάθεση των ευθυνών για το νέο πακέτο μέτρων του Ιουνίου και βαλβίδα εκτόνωσης της κοινωνικής οργής και αγανάκτησης, την στιγμή που η κυριαρχία αντιλαμβάνεται ένα γενικευμένο κλίμα αμφισβήτησης, κάτι που έγινε ξεκάθαρο μετά από τα γεγονότα της Κυριακής 12 Φλεβάρη, που ουσιαστικά επανέφεραν το ζήτημα των εκλογών στο πολιτικό προσκήνιο.
Ενώ λαμβάνονται ολοένα σκληρότερα μέτρα για την υποτιθέμενη σωτηρία της χώρας, αυτή μετατίθεται συνεχώς προς το μέλλον, η ύφεση παραμένει, το χρέος διογκώνεται και η ανεργία εκτοξεύεται, γεγονότα που αποκαλύπτουν το προφανές: Η χρεοκοπία του ελληνικού κράτους έχει ήδη συντελεστεί και απομένει η επίσημη ανακοίνωση της, όταν τα υπερεθνικά καπιταλιστικά κέντρα το αποφασίσουν. Η επίσημη οικονομική κατάρρευση του ελληνικού κράτους, θα σήμαινε τεράστιες ζημιές για τις ελληνικές και ξένες τράπεζες που κατέχουν το μεγαλύτερο ποσοστό του χρέους, ενώ θα μπορούσε να συμπαρασύρει και άλλες τράπεζες δημιουργώντας κλυδωνισμούς στο ευρωπαϊκό χρηματοπιστωτικό σύστημα. Επειδή η οικονομική κρίση στο εσωτερικό της ευρωπαϊκής ένωσης βαθαίνει, συμπαρασύροντας ολοένα και περισσότερα κράτη στη δίνη της, ενώ επεκτείνονται οι συγκρούσεις των πολιτικών ηγεσιών στα πλαίσια του ευρωπαϊκού διακρατικού ανταγωνισμού, έπρεπε να αποφευχθεί η ανεξέλεγκτη έκρηξη της ελληνικής οικονομίας. Ήταν μονόδρομος ένας διακανονισμός μεταξύ τραπεζών και ισχυρών ευρωπαϊκών κρατών που απλά θα μεταθέσει το σκάσιμο της ελληνικής φούσκας στο μέλλον. Η οικονομική κατάρρευση θα οριστικοποιηθεί μόνο όταν τα καπιταλιστικά κέντρα διασφαλίσουν τη σταθερότητα του ευρωπαϊκού χρηματοπιστωτικού συστήματος από τις επιπτώσεις της κατάρρευσης της ελληνικής οικονομίας. Βέβαια οι τράπεζες που συμμετείχαν στον διακανονισμό ενισχύονται, μεταφέροντας τις ζημιές τους σε κρατικούς προϋπολογισμούς, ενώ τα ασφαλιστικά ταμεία υπέστησαν τεράστιες μειώσεις των αποθεματικών τους, που μεταφράζονται σε μεγάλες περικοπές στις συντάξεις και στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Μέτρα θα συνεχίσουν να λαμβάνονται και ο πληθυσμός θα συνεχίσει να φτωχοποιείται, αφού η ‘’σωτηρία’’ μας έχει υψηλό αντίτιμο: Την αφαίμαξη των εισοδημάτων και την καταστρατήγηση των δικαιωμάτων μας, απαραίτητα συστατικά για τη δημιουργία φτηνού και υπάκοου εργατικού δυναμικού, την αρπαγή δημόσιων επιχειρήσεων και εκτάσεων από το εγχώριο και διεθνές κεφάλαιο, την ισοπέδωση του φυσικού περιβάλλοντος.Η ιστορία του ΔΝΤ του οποίου οι οικονομικές συνταγές συμφωνούνται και εφαρμόζονται από την τρόϊκα και τα ντόπια αφεντικά, δεν αφήνει καμία αμφιβολία για το τι θα επακολουθήσει. Ως ο πλέον στυγνός εκφραστής του νεοφιλευθέρου δόγματος, σε όποια χώρα και αν πήγε ακολούθησε ερήμωση, ανεξαρτήτως του αν οι οικονομικοί δείκτες έδειχναν ύφεση ή ανάπτυξη.
Μέσα σε αυτό το κλίμα παρατηρείται η ραγδαία άνοδος της ακροδεξιάς σε όλη την Ευρώπη, που αποτελεί ιστορικά το σημαντικότερο δεκανίκι των κύριαρχών όταν η εξουσία τους εμφανίζει τριγμούς. Στον ελλαδικό χώρο εδώ και κάποια χρόνια η Χρυσή Αυγή είναι το επίσημο θεσμοθετημένο νεοναζιστικό κόμμα ενώ ταυτόχρονα και μια παρακρατική οργάνωση, με δημοτικό σύμβουλο το πολιτικό αποπαίδι του Χίτλερ και πρώην πράκτορα της ΚΥΠ(Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών), στον δήμο Αθηνών. Η Χρυσή Αυγή πριμοδοτείται από τα ΜΜΕ παρουσιάζοντας τα υψηλά ποσοστά της και αναλύοντας τα ως “τιμωρία” του λαού προς τα υπόλοιπα κόμματα, προωθώντας με αυτόν τον τρόπο την επιλογή της Χρυσής Αυγής ως καθαρτήριου του σάπιου πολιτικού συστήματος της μεταπολίτευσης. Μια τέτοια επιλογή της εξουσίας δηλώνει ξεκάθαρα ότι μέσα στο γενικευμένο κλίμα αμφισβήτησης που επικρατεί, το κράτος ενεργοποιεί ακόμα και τα πιο ολοκληρωτικά μέσα που διαθέτει για να υπερασπιστεί την ύπαρξη του και τον ρόλο που κατέχει ως ρυθμιστής της κοινωνίας.
Όλα τα παραπάνω σε συνδυασμό με την γενικότερη οικονομική συνθήκη που επικρατεί σε όλη την Ευρώπη, συνθέτουν ένα παζλ με την εικόνα αστάθειας ολόκληρου του καπιταλιστικού συστήματος. Το σύστημα για να διασφαλίσει την διαιώνιση του απαιτεί τη συνολική αναδιάταξη του και το πέρασμα σε μια μορφή νεοφιλελεύθερου δημοκρατικού ολοκληρωτισμού που θα μπορέσει, χωρίς την επιβολή δικτατορικού καθεστώτος, να διατηρήσει την επιβολή της οικονομικής δικτατορίας από την οικονομική και πολιτική εξουσία στην κοινωνία. Η Ελλάδα αυτή την στιγμή αποτελεί ένα πείραμα της εγχώριας και διεθνούς κυριαρχίας για το κατα πόσο ακόμα μπορούν να λεηλατηθούν οι ζωές μας διατηρώντας ένα δημοκρατικό προσωπείο. Αυτό μεταφράζεται ως περαιτέρω απαξίωση της εργατικής δύναμης, επιπλέον υποβάθμιση του επιπέδου διαβίωσης της πλειοψηφίας του κοινωνικού συνόλου, θέτοντας έτσι τις πιο εξαθλιωμένες κοινωνικές ομάδες, που δεν υπολογίζονται στα μελλοντικά πλάνα της εξουσίας, σε “κατάσταση εξαίρεσης”. Τελικά όλο και πιο πολλοί περισεύουμε από τα σχέδια τους και θεωρούμαστε “επικίνδυνοι” και “άχρηστοι” για την μετάβαση στο νέο κοινωνικό μοντέλο, από τη στιγμή που δεν θα συνεισφέρουμε παράγοντας ή καταναλώνοντας με τους όρους της εξουσίας.
Όπως δείχνουν όλα τα σχέδια των κυρίαρχων και οι δηλώσεις για μια “νέα ελλάδα”, καταδικάζεται σε πλήρη εξαθλίωση ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας. Αυτό που μένει να συνειδητοποιήσουμε είναι ότι αυτή η κατάσταση δεν προέκυψε από μια κακή διαχείριση κάποιων και σίγουρα δεν θα βελτιωθεί με μια “καλύτερη”, όπως διατυμπανίζει η Αριστερά, που εκμεταλλευόμενη την κατάσταση που επικρατεί ψάχνει τρόπους να διατηρήσει τη θέση της στο πολιτικό σκηνικό.
Ο πολιτισμός της εξατομίκευσης, της εκμετάλλευσης, της διαμεσολάβησης, της ανάθεσης και της βίαιης υποταγής δεν βελτιώνεται… ανατρέπεται.
Μέσα από τα σωματεία βάσης, τις συνελεύσεις γειτονιών, τους αυτοοργανωμένους χώρους, τα κατειλημμένα κτίρια, την καλλιέργεια απελευθερωμένων εκτάσεων γης, τις καταλήψεις εργοστασίων, τις απαλλοτριώσεις και ότι άλλο συμπληρώνει το μωσαϊκό του αγώνα που με γνώμονα τις αντιεραρχικές, αδιαμεσολάβητες και ακηδεμόνευτες διαδικασίες, μέσα στο κέλυφος αυτού του κόσμου δημιουργούν αντιδομές για έναν νέο.
Αυτόν της αυτοοργάνωσης, της ισότητας και της ελευθερίας.
ΚΑΜΙΑ ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΑΥΤΑΠΑΤΗ
ΝΑ ΕΝΙΣΧΥΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΑΚΗΔΕΜΟΝΕΥΤΕΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΟΜΕΝΕΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΕΣ
ΝΑ ΔΥΝΑΜΟΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΑΤΟΜΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ
DeStato
Συνέλευση Περάματος
για την αλληλεγγύη και την δράση
