“Οι ιδέες δεν μπορούν ποτέ να οδηγήσουν πέρα από την παλιά κατάσταση του κόσμου. Μπορούν μόνο να οδηγήσουν πέρα από τις ιδέες της παλιάς κατάστασης του κόσμου. Οι ιδέες δεν μπορούν να πραγματώσουν απολύτως τίποτα. Για την πραγμάτωση των ιδεών, χρειάζονται οι άνθρωποι που θα επιστρατεύσουν την πρακτική βία.”
Κ.Μαρξ-Φ.Ένγκελς
Όπου ακούς πολλά κεράσια…
Με τον κρατικό μηχανισμό να βρίσκεται σε ουσιαστική παράλυση από τις απεργίες σε δήμους, ΜΜΜ και τελωνεία, τον αποκλεισμό των χωματερών και τις καταλήψεις δημοσίων κτηρίων ξεκίνησε το απεργιακό διήμερο στις 19-20, το οποίο φάνταζε ιδανικό για την κορύφωση των κοινωνικών αναταραχών, αφού υπήρχαν όλες οι συνθήκες για μια ανεξέλεγκτη σύγκρουση.
Όντως, η Τετάρτη 19 οκτώβρη χαρακτηρίστηκε από πρωτοφανή, για τα ελληνικά δεδομένα, μαζικότητα, ξεπερνώντας αριθμητικά κάθε πορεία της μεταπολιτευτικής περιόδου. Παρά τις κοινωνικές εξελίξεις και τον όγκο της διαδήλωσης όμως, ήταν αρκετά εμφανές πως η πλειοψηφία του κόσμου δεν είχε κατέβει με συγκρουσιακές διαθέσεις στο δρόμο, αλλά με μία νοοτροπία “ειρηνικής διαμαρτυρίας” προσδοκώντας πως αυτή από μόνη της θα ήταν αρκετή για να αναχαιτίσει τους σχεδιασμούς της κυριαρχίας.
Κράτα και μικρό καλάθι…
Όμως, οι πασιφιστικές λογικές δεν επέφεραν ποτέ καμία ανατροπή και δεν δυναμίτισαν καμία κοινωνική συνθήκη, καθώς ήταν, είναι και θα είναι μία ακόμη εκδοχή της κρατικής βίας. Οι –ανεξαρτήτως χρώματος- υπερασπιστές του κοινοβουλευτισμού τις προτάσσουν προσδοκώντας στη χειραγώγηση του πλήθους και στην ανάλωση της κοινωνικής οργής σε προσπάθειες μεταρρύθμισης του υπάρχοντος συστήματος, αντί για την καταστροφή του. Άλλωστε, το προφίλ του ειρηνικού διαδηλωτή είναι αυτό που επιζητούν το κράτος και το Κεφάλαιο, ακριβώς επειδή δεν τους δημιουργεί πρόβλημα.
Έτσι, το αποτέλεσμα ήταν η πλειοψηφία των ανθρώπων που έλαβαν μέρος στις συγκρούσεις της τετάρτης να απαρτίζεται από τους συνήθεις συμμετέχοντες σε τέτοιες διαδικασίες, και η ίδια η σύγκρουση να έχει καθαρά εκτονωτικό χαρακτήρα. Διότι, μπορεί τα πιο δυναμικά και αποφασισμένα κομμάτια να έχουν συχνά στις απεργίες ρόλο πυροκροτητή, αλλά αν το υπόλοιπο μέρος του κοινωνικού συνόλου αρνείται να κάνει το μπαρούτι, τότε οποιαδήποτε εμμονή στη σύγκρουση υπολείπεται νοήματος.
Μια φορά ανακωχή, πάντοτε ανακωχή…
Δε θα γινόταν, βέβαια, να αφεθεί ασχολίαστη η κατάπτυστη στάση του ΠΑΜΕ στο σύνταγμα τη δεύτερη μέρα της απεργίας. Με διπλές και τριπλές αλυσίδες ροπαλοφόρων με κράνη, παρατεταγμένοι με πλάτη στη βουλή και μέτωπο στους διαδηλωτές, είχαν αποκλείσει το μεγαλύτερο κομμάτι της λεωφόρου Αμαλίας, απαγορεύοντας την πρόσβαση και σε πολλές περιπτώσεις ζητώντας ταυτότητες, προγκίζοντας ή ακόμα και προπηλακίζοντας μεμονωμένους διαδηλωτές και μπλόκ. Με τον “αποκλεισμό”-περιφρούρηση της Βουλής (και το “Κ”ΚΕ μέλος του κοινοβουλίου είναι, άλλωστε) προστάτεψαν με ζήλο την αστική νομιμότητα και τα σύμβολα της δημοκρατίας καλύτερα κι από τις κρατικές δυνάμεις καταστολής, επιβεβαιώνοντας το ρόλο του ως “κομμουνιστικό” στήριγμα του κράτους. Μάλιστα, βρισκόταν σε άμεση συνεννόηση με τις ελληνικές αρχές, όπως δήλωσαν μέλη του, κάνοντας τους βουλευτές όλων των κομμάτων να νιώθουν ασφαλείς και να αποδίδουν εύσημα.
Αναμενόμενο, βέβαια, από το “Κ”ΚΕ, το κόμμα που δεν έχει αφήσει ευκαιρία για συνθηκολόγηση ανεκμετάλλευτη και που στο όνομα της ψηφοθηρίας έχει ξεπουλήσει ουκ ολίγες φορές τους κοινωνικούς αγώνες.Αναμενόμενη ήταν όμως κι η λάσπη που εξαπέλυσε με τις ανακοινώσεις του τις επόμενες μέρες- με την ακατάληπτη επωδό περί “κουκουλοφόρων παρακρατικών αναρχοφασιστών χουλιγκάνων πρακτόρων” να προκαλεί γέλια- προσπαθώντας να σπιλώσει τόσο τον α/α χώρο, όσο και τους υπόλοιπους διαδηλωτές που συγκρούστηκαν με το ΠΑΜΕ στο σύνταγμα. Τόλμησε δε, να χρησιμοποιήσει το θάνατο διαδηλωτή του ΠΑΜΕ από δακρυγόνα για μικροπολιτικά συμφέροντα, κατονομάζοντας ως υπάιτιους όσους συγκρούονταν με τα ΚΝΑΤ και όχι τις κατασταλτικές δυνάμεις του κράτους, ακόμα και μετά το επίσημο ιατρικό πόρισμα που καταδείκνυε ως αιτία θανάτου την εισπνοή χημικών.
Το “Κ”ΚΕ δεν έγινε σήμερα καθεστωτικός πολιτικός μηχανισμός, επειδή αποφάσισε σε μια κρίσιμη για τις κοινωνικές ισορροπίες στιγμή, να αναλάβει τον ρόλο των ΜΑΤ. Πάντα αυτή την λεχρίτικη λογική είχε ως πολιτικός φορέας. Την λογική της πολιτικής κυριαρχίας στα εργατικά στρώματα και της συνδιαλλαγής-ανακωχής με το αστικό σύστημα εξουσίας, γεμίζοντας την ιστορία του Βάρκιζες.
Ακόμα, απαράδεκτη είναι και η στάση που κράτησε η υπόλοιπη αριστερά, με λίγες αξιοσημείωτες εξαιρέσεις όπως το ΕΕΚ και την ΚΟΝΤΡΑ, η οποία ενώ μερικές μέρες πριν ήταν σε σφοδρή αντιπαράθεση με το “Κ”ΚΕ, τώρα στηρίζει την ψευδή προπαγάνδα του, είτε άμεσα είτε έμμεσα, ενάντια σε κομμάτια του αγωνιζόμενου κινήματος. Στην ουσία, με την πολιτική της στάση αυτές τις μέρες και τις ανακοινώσεις-δηλώσεις δουλοπρέπειας στο “Κ”ΚΕ λειτούργησε ως γνήσιος ακόλουθος, αποδεικνύοντας πως τα συνθήματα περί ρήξης και ανατροπής καμία σχέση δεν έχουν με την πραγματικότητα, καθώς για ακόμα μια φορά τη θαυμάσαμε να παραδίδει μαθήματα υποταγής.
Si vis pacem para bellum…
Αν θες ειρήνη, προετοιμάσου για πόλεμο..
Η κυριαρχία οχυρώνεται. Είτε πίσω απ’τα ΜΑΤ και τους κόκκινους συναδέλφους τους, είτε πίσω απ’την ιδεολογική επιβολή του πασιφισμού. Ταυτόχρονα, όμως, παρατασσόμαστε κι εμείς.
Οπλίζουμε τις επιθυμίες μας με επαναστατική συνείδηση, διαμορφώνοντας ένα ρεύμα ικάνο να γίνει τόσο ορμητικό ώστε να καταστρέψει κάθε εξουσία. Απαλλαγμένοι από κάθε πολιτικάντικη λογική περί “πρωτοπορίας”, να γίνουμε όλοι ο πυροκροτητής και το μπαρούτι μαζί, που θα τινάξει αυτόν τον γερασμένο κόσμο στον αέρα.