Categories
Author: destato
Συνέλευση Περάματος για την Αλληλεγγύη και την Δράση
Το συγκεκριμένο κείμενο μοιράζεται στα σχολεία της περιοχής του Περάματος με αφορμή επιθέσεις σε μετανάστες μικροπωλητές στο Τέρμα(καραβάκια για Σαλαμίνα) από άτομα νεαρής ηλικίας και από μαθητές.
Τον τελευταίο καιρό έχουν γίνει πολύ της μόδας στις περιοχές μας οι επιθέσεις σε μετανάστες μικροπωλητές από παρεάκια που χαρακτηρίζονται από ένα μίγμα ψευτομαγκιάς, ρατσισμού και βλακείας. Όσον αφορά το Πέραμα, αυτό το φαινόμενο είναι σχεδόν καθημερινό στο Τέρμα, όπου τα εν λόγω παρεάκια τραμπουκίζουν, φερμάρουν και ξυλοκοπούν τους μετανάστες. Αποκορύφωμα αποτελεί η επίθεση σε μικροπωλητές στη λαϊκή της Πέμπτης και η επίθεση με πέτρες στο 1ο ΓΕΛ Περάματος, καθώς καθηγητές του σχολείου έπιασαν στα πράσα μαθητές τους να επιτίθενται σε μετανάστες στο Τέρμα.
Αν υπήρχε βραβείο ηλιθιότητας και θρασυδειλίας, τα συγκεκριμένα άτομα θα το κέρδιζαν σίγουρα. Όχι μόνο γιατί είναι ηλιθιότητα να πιστεύεις πως οι μετανάστες “κλέβουν/ βιάζουν/ σκοτώνουν/ μας παίρνουν τις δουλειές/ προκαλούν το φαινόμενο του θερμοκηπίου/ φταίνε για όλα τα δεινά της χώρας κ.α.” (χωρίς αυτό βέβαια να δίνει άλλοθι σε οποιονδήποτε προβαίνει σε εξουσιαστικές πράξεις, ανεξαρτήτως φυλής και θρησκείας), αλλά και γιατί είναι θρασυδειλία να την πέφτεις σε ανθρώπους που αποτελούν εύκολο στόχο, αφού ήδη βιώνουν την καταπίεση και την εξαθλίωση στο μέγιστο βαθμό.
Βέβαια, το ότι “οι μετανάστες φταίνε για τα πάντα” είναι κάτι που φοριέται πολύ τελευταία, από την κρατική προπαγάνδα και τα ΜΜΕ μέχρι τις ανακοινώσεις της αστυνομίας και τις δηλώσεις της χρυσής αυγής (πρώην παρακρατική οργάνωση, νυν επίσημο κόμμα-παρακρατική οργάνωση. με δυο λόγια φασίστες νοσταλγοί του Χίτλερ). Όλος αυτός ο καθεστωτικός συρφετός θέλει να μας κάνει να πιστέψουμε πως εχθρός είναι οι μετανάστες, να μας συσπειρώσει εθνικά για να μη συσπειρωθούμε ταξικά, να μας αποπροσανατολίσει σχετικά με τους πραγματικούς υπαίτιους της σημερινής κατάστασης.
Ο εχθρός, όμως, δεν είναι οι μετανάστες που, ως επί το πλείστον, έφυγαν απ’ τη χώρα τους για να γλιτώσουν ένα πόλεμο που έχει κηρύξει εκεί ο δυτικός κόσμος. Ο εχθρός έχει το πρόσωπο των εξουσιαστών, των βουλευτών, των τραπεζιτών, των αφεντικών, των μπάτσων. Ο εχθρός είναι το ίδιο το κράτος και τα τσιράκια του, που χοροπηδάνε απ’ τη χαρά τους όταν η κοινωνική οργή δεν έχει στόχο τους ίδιους (όπως θα έπρεπε), αλλά στρέφεται μέσα στο εσωτερικό των καταπιεσμένων, αφήνοντας τους δυνάστες μας ανενόχλητους να λεηλατούν τις ζωές μας με μνημόνια, μεσοπρόθεσμα, καταπίεση και καταστολή.
Όσοι, λοιπόν, δεν έχουν καταλάβει τίποτα από τα παραπάνω και συμπεριφέρονται στους μετανάστες σαν να είναι οι προσωπικοί τους σάκοι του μποξ, όσοι τάσσονται υπέρ του νεοναζισμού και αναπαράγουν φασιστικές πρακτικές, ας έχουν υπόψη τους πως (συνειδητά ή ασυνείδητα) επιλέγουν το στρατόπεδο των εξουσιαστών και των ρουφιάνων τους. Ας μάθουν όμως πως απέναντί τους θα βρουν τον κόσμο που αγωνίζεται ενάντια στο κράτος και τις σχέσεις καταπίεσης-υποταγής που επιβάλλει, ενάντια στον εθνικισμό, το ρατσισμό και σε κάθε μορφή εξουσίας.
Κι αυτός ο κόσμος θα περάσει από πάνω τους.
ΝΑ ΣΥΝΤΡΙΨΟΥΜΕ ΚΑΘΕ ΥΠΟΣΤΥΛΩΜΑ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΕΚΦΑΣΙΣΜΟΥ
ΝΑ ΕΝΙΣΧΥΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΑΚΗΔΕΜΟΝΕΥΤΕΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΕΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΕΣ
ΝΑ ΔΥΝΑΜΩΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΑΤΟΜΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ
ΝΑ ΕΝΙΣΧΥΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΑΚΗΔΕΜΟΝΕΥΤΕΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΕΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΕΣ
ΝΑ ΔΥΝΑΜΩΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΑΤΟΜΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ
Το πρωί του Σαββάτου 31/3 έγινε μαζικό μοίρασμα κειμένου και αφισοκόλληση σε κεντρικούς δρόμους και πλατείες του Κορυδαλλού και της Νίκαιας σχετικά με την αντιφασιστική πορεία που καλείται το επόμενο Σάββατο στις 12.00 το μεσημέρι, στις ίδιες περιοχές. Περισσότεροι από 100 σύντροφοι και συντρόφισσες μοίρασαν περισσότερα από 3000 χιλιάδες κείμενα ενώ κολλήθηκαν και εκατοντάδες αφίσες.
Η παρέμβαση αποτελεί μέρος της συντονισμένης κίνησης 10 αυτοοργανωμένων, ακηδεμόνευτων και αγωνιστικών εγχειρημάτων και συλλογικοτήτων από τις περιοχές της Δυτικής Αθήνας και του Πειραιά ενάντια στη συστημική προώθηση του κοινωνικού εκφασισμού εν μέσω καπιταλιστικής κρίσης, ενάντια σε κράτος, αφεντικά, φασίστες.
Ο ΔΡΟΜΟΣ ΑΝΟΙΓΕΙ ΠΡΟΧΩΡΩΝΤΑΣ
ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΣΕ ΝΙΚΑΙΑ – ΚΟΡΥΔΑΛΛΟ
ΣΑΒΒΑΤΟ 7 ΑΠΡΙΛΙΟΥ, 12.00
ΠΛ. ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ (ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΣ)
Αγρός (Ίλιον-πάρκο Τρίτση)
Θερσίτης (Ίλιον)
Μπλόκο στην Εξουσία (Νίκαια)
κατάληψη Παπουτσάδικο (Χαϊδάρι)
Ρεσάλτο (Κερατσίνι)
κατάληψη Σινιάλο (Αιγάλεω)
DeStato (Πέραμα)
Pasamontaña (Κορυδαλλός)
αναρχική ομάδα Πειραιά
αντιφασίστες/τριες από το Περιστέρι
Αναδημοσίευση από το blog του αυτοδιαχειριζόμενου κοινωνικού χώρου pasamontana
Το Σάββατου 24 Μαρτίου στις 11:00 το πρωί πραγματοποιήθηκε παρέμβαση, με μοίρασμα κειμένων και ανάρτηση πανό, ενάντια σε κράτος-αφεντικά-φασίστες στο τέρμα του Περάματος(στα καραβάκια για Σαλαμίνα) από περίπου 100 άτομα. Γύρω στις 11:30 μια ομάδα 30 περίπου συντρόφων και συντροφισσών απομακρύνθηκε από σημείο και προχώρησε σε μοίρασμα κειμένων μέσα σε κεντρικούς δρόμους του Περάματος ενώ μετά από μια ώρα που επιστρέψανε αποχωρήσαμε.
Στη συνέχεια περίπου 60 άτομα που βρισκόμασταν στην παρέμβαση στο Πέραμα κατευθυνθήκαμε προς Κερατσίνι όπου πραγματοποιήθηκε μαζικό μοίρασμα κειμένων από την πλατεία Λαού έως την πλατεία δημαρχείου.
Κατά την διάρκεια των παρεμβάσεων στις δύο περιοχές μοιράστηκαν 2500 κείμενα ενώ ταυτόχρονα πετάχτηκαν και αρκετές χιλιάδες τρικάκια.
Το κείμενο που μοιραζόταν κατα την διάρκεια των παρεμβάσεων συνυπογράφουν 10 συλλογικότητες-στέκια-καταλήψεις-χώροι.
Κατεβάστε το κείμενο σε μορφή pdf εδώ
Φωτογραφίες απο την παρέμβαση παρακάτω.
ΟΙ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΙΣ ΑΝΘΟΥΝ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑ ΟΔΟΦΡΑΓΜΑΤΑ
ΔΕΝ ΣΤΟΙΧΙΖΟΝΤΑΙ ΣΤΙΣ ΓΡΑΜΜΕΣ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ
Σαν θα’ρθει η ώρα της πορείας
Πολλοί δεν ξέρουν
Πως επικεφαλής βαδίζει ο εχθρός τους
Η φωνή που διαταγές τους δίνει
Είναι του εχθρού τους η φωνή
Εκείνος που για τον εχθρό μιλάει
Είναι ο ίδιος τους ο εχθρός
Μπ. Μπρεχτ – «Γερμανικό Εγχειρίδιο Πολέμου»
Αναδημοσίευση από την Πρωτοβουλία για την Ολική Άρνηση Στράτευσης
Από την περίοδο της δικτατορίας του λάτρη του ναζιστικού κράτους Ιωάννη Μεταξά (1936-1941), οι παρελάσεις θεσπίζονται ως επίσημες εκδηλώσεις του ελληνικού κράτους και οι μέρες διεξαγωγής τους ανακηρύσσονται “μέρες εθνικής μνήμης και συστράτευσης”. Από την εποχή εκείνη έως και σήμερα, ο θεσμός των παρελάσεων ενεργοποιείται ως ένα συνεχές και αναπόσπαστο ορόσημο της πιο χυδαίας εξουσιαστικής προπαγάνδας: της “εθνικής υπερηφάνειας” και της “εθνικής ενότητας”. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που στο σύνολο των μοντέλων διακυβέρνησης που δοκιμάστηκαν από την εποχή του Μεταξά έως σήμερα (στρατιωτικές χούντες, βασιλευόμενη και κοινοβουλευτική δημοκρατία, δημοκρατικά καθεστώτα έκτακτης ανάγκης), οι παρελάσεις παραμένουν αναλλοίωτο κομμάτι της λειτουργίας του ελληνικού κράτους και των μηχανισμών του.
Η “εθνική ανάταση” συνίσταται στην πιο κατάφορη παραχάραξη της ιστορίας, προσαρμοσμένη στα μέτρα και τα σταθμά της εγχώριας αστικής τάξης. Είναι αυτή η παραχάραξη που μεταλλάσει τις κοινωνικές και ταξικές συγκρούσεις σε μία φαντασιόπληκτη εθνική υπόθεση. Η κοινωνική εξέγερση των απανταχού πληβείων (βλάχοι, ρουμελιώτες, αρβανίτες, φτωχοί τούρκοι, μωραΐτες, χριστιανοί, μουσουλμάνοι και πολλοί άλλοι, οι οποίοι συντονίστηκαν από κοινού δίχως να θεωρούν ότι συνέχονται από κάποια εθνική υπόσταση) το 1821 ενάντια στην τυρρανία της οθωμανικής αυτοκρατορίας μετατρέπεται σε «εθνικό πεπρωμένο» της τότε ανερχόμενης ελληνικής αστικής τάξης, της επίσημης εκκλησίας και των κοτζαμπάσηδων, όλων αυτών δηλαδή που σε αγαστή συνεργασία με την οθωμανική διοίκηση αποτελούσαν τους μεγαλύτερους δυνάστες των κατά τόπους πληθυσμών. Μέσω αυτής της παραχάραξης, ο αντιφασιστικός αγώνας του ‘40 και της κατοχής, διεξαγόμενος κυρίως από τα χαμηλότερα ταξικά στρώματα της εποχής (ανάμεσά τους και οι τότε απόκληροι πρόσφυγες της Μικράς Ασίας που αντιμετωπίζονταν ως «παράσιτα» από τους «καθαρούς έλληνες» της ενδοχώρας), μετατρέπεται σε “εθνική αντίσταση όλου του ελληνισμού”, παρά την εξόφθαλμη και συνειδητή συνεργασία -ή στις καλύτερες περιπτώσεις την προκλητική απραγία και βολική εξορία- του εγχώριου οικονομικού, στρατιωτικού και πολιτικού κατεστημένου και των ακολουθητών τους με τις κατοχικές δυνάμεις.
Η ενεργοποίηση της “εθνικής μνήμης”, λοιπόν, δεν αποσκοπεί στο να φωτιστεί η ιστορία αλλά στο να ριχτεί σκοτάδι σε μία επικίνδυνη αλήθεια (και στην συνέχεια να επιστραφεί πλήρως ανεστραμμένη). Ότι ο σκληρός πυρήνας του έθνους (αστική τάξη, πολιτική ηγεσία, εκκλησία, στρατός, παρακρατικές και φασιστικές οργανώσεις) σε κάθε περίοδο “επανάστασης” ή “ομαλότητας” αποτελούσε τον μεγαλύτερο και τον πιο αδυσώπητο εχθρό των κοινωνιών. Είναι ο ίδιος πυρήνας που σήμερα επιχειρεί να μας πείσει πως η σφοδρή καπιταλιστική επίθεση ενάντια στους «από κάτω» είναι μια “εθνική υπόθεση”. Το κράτος, δλδ η πολιτική οργάνωση του έθνους, δεν κάνει τίποτα άλλο παρά να υποστηλώνει, να οργανώνει ή να πρωτοστατεί στην λεηλασία των τελευταίων ετών. Η «ελλάδα που χτυπιέται» από τους «ξένους», η «εθνική» διάσταση της κρίσης, όπως και η «πανεθνική συστράτευση» που επικαλούνται από τα εξουσιαστικά έδρανα οι δυνάστες των ζωών μας, δεν είναι παρά ο μανδύας που επιχειρεί να αποκρύψει το αυτονόητο. Ότι όχι απλά δεν χτυπιούνται «όλοι οι έλληνες» από την κρίση αλλά ότι είναι η ίδια η μήτρα του έθνους που ευνοείται από την κατά τα άλλα «εθνική συμφορά». Ότι αν κινδυνεύουμε από κάτι, αυτό δεν είναι μόνο τα «ξένα» διευθυντήρια, τα «ξένα» κεφάλαια και οι «ξένοι» πολιτικοί, αλλά και η ίδια η ελληνική εκδοχή όλων αυτών. Ότι τελικά, η “εθνική υπόθεση” δεν είναι τίποτα περισσότερο από υπόθεση των εξουσιαστών για την πολυπόθητη κοινωνική ομαλότητα -ακόμα και σε καιρούς άγριας καπιταλιστικής λεηλασίας και βαρβαρότητας- ενάντια στους σύγχρονους πληβείους. Ότι τελικά, οι τόνοι κυριαρχικής προπαγάνδας για “εθνική ομοψυχία” δεν είναι παρά η επιδιωκόμενη σιωπή των “από κάτω” στις προσταγές των “από πάνω”, στο όνομα του έθνους. Ενός “έθνους” που έρχεται εκ νέου στο προσκήνιο ως συγκολητική ουσία για να ενώσει τους καταπιεστές με τους καταπιεζόμενους, τους εργάτες με τα αφεντικά τους, τους μαθητές με τους καθηγητές τους, τους φυλακισμένους με τους δεσμοφύλακές τους, τους διαδηλωτές με τους πραιτωριανούς του καθεστώτος.
Ο ελληνικός στρατός από καταβολής του δημιουργήθηκε για να προστατεύει τα συμφέροντα της αστικής τάξης από κάθε πραγματικό ή κατασκευασμένο εχθρό, είτε εσωτερικό είτε εξωτερικό. Ο ρόλος του στην κρίση δεν πρόκειται να αλλάξει. Ως καπιταλιστικό και κρατικό όπλο θα ανασύρεται από τη φαρέτρα ανάλογα με τις εκάστοτε επιδιώξεις. Η συμμετοχή του ελληνικού στρατού στις πρόσφατες πολεμικές επεμβάσεις των δυτικών κρατών στη Λιβύη προς χάρην των γεωπολιτικών τους σχεδιασμών (την ίδια στιγμή που το «έθνος» περνάει δύσκολες εποχές στο εσωτερικό) κάνουν πρόδηλη την πολυεπίπεδη λειτουργία και ενεργητικότητα του μηχανισμού. Συγχρόνως, πρόκειται για το βασικότερο εργαλείο όχι μόνο των πολεμικών επιχειρήσεων ανά τον κόσμο (πάντοτε στις υπηρεσίες των καπιταλιστικών και κρατικών ορέξεων) αλλά και εσωτερικής καταστολής, διαχείρισης πολιτικών/πολιτειακών κρίσεων, απεργοσπαστικής δύναμης, κοινωνικού εκφοβισμού και τρομοκρατίας. Η ιδεολογική του βάση, ως αναμφισβήτητη ενσάρκωση του έθνους και ουδέτερο εργαλείο «όλων των ελλήνων», είναι αυτή που του παρέχει και την εκάστοτε κοινωνική αποδοχή.
Οι παρελάσεις -μεταξύ άλλων- αποτελούν μία σημαντική αιχμή της ιδεολογικής αναπαραγωγής του μηχανισμού του στρατού και όσων αυτός πρεσβεύει. Στις εθνικές επετείους, οι μιλιταριστικές αξίες και πρακτικές βγαίνουν από τα στρατόπεδα και διαχέονται σε ολόκληρο τον κοινωνικό ιστό. Από τα κέντρα των πόλεων και τις γειτονιές μέχρι και τα χωριά, στρατιώτες και μαθητές -με τους τελευταίους να υποχρεώνονται με ανυποχώρητη εμμονή σε συμμετοχή στην εθνική φιέστα- εκπαιδεύονται, στοιχίζονται και βηματίζουν με περίσσεια «ελληνική περηφάνια» σε μια τελετή που αναδεικνύει την πιο στομφώδη εκδοχή της ιεραρχίας και την πλήρη υποταγή σε κάτι “ανώτερο” (χειροπιαστό ή φαντασιακό), ακόμα και όταν αυτό είναι ό,τι πιο δολοφονικό έχει επιδείξει η ανθρώπινη ιστορία. Μία τελετή που υμνεί τον σεβασμό στην άρχουσα τάξη και την κρατική δομή, παράγει εθνοτικούς διαχωρισμούς και εν τέλει το μίσος για τον Άλλο, πριμοδοτεί την σιωπή, την παθητικότητα, την ανάθεση των ζωών μας σε άλλα χέρια. Μία τελετή όπου διασταυρώνονται σε συμβολικό επίπεδο δύο διακριτές κατά τα άλλα μεταξύ τους έννοιες: αυτή του φαντάρου και αυτή του πολίτη (που αμφότερες μηχανοποιούν με τον τρόπο τους την ανθρώπινη ύπαρξη). Μία τομή που ανέκαθεν αποτελούσε διακαή πόθο για κάθε εξουσία.
Η όξυνση του κοινωνικού/ταξικού ανταγωνισμού στις μέρες μας έχει απαξιώσει πλήρως το πολιτικό σύστημα, με την κοινωνική ανυπακοή να αμφισβητεί ολοένα και περισσότερες πτυχές και δομές της εξουσίας. Οι παρελάσεις δεν έχουν διαφύγει της προσοχής των «από κάτω». Από τη στιγμή που οι παρελάσεις αποτελούν ένα ανοιχτό σημείο αναφοράς για όλες τις συνιστώσες του συστήματος, η κοινωνική οργή δεν θα μπορούσε να μην στρέψει το βλέμμα της σε ένα τέτοιο πεδίο. Ωστόσο, όσο θολές παραμένουν οι νοηματοδοτήσεις και τα περιεχόμενα που δίνουν οι καταπιεσμένοι στις παρεμβάσεις που πραγματώνουν σε ημέρες εθνικών επετείων, τόσο πιο έκδηλη γίνεται η κοινωνική σύγχυση που εκπέμπεται τις ημέρες αυτές. Από τις «παρελάσεις του λαού» με αυτοσχέδια μπλοκ διαδηλωτών να διαβαίνουν «περήφανα» τον δρόμο της παρέλασης πίσω από τους στρατιωτικούς ή μαθητικούς σχηματισμούς, μέχρι τα ανάποδα βλέμματα ή τις χειρονομίες -μέσα από τις γραμμές της παρέλασης- που στρέφονται μόνο προς τους πολιτικούς (!), αυτό που μένει στο απυρόβλητο από τις διάφορες “παρελάσεις της αντίστασης” είναι όλο το μιλιταριστικό πρωτόκολλο και οι υπόλοιπες συνιστώσες της εξουσίας (όπως οι ρασοφόροι και μη επιχειρηματίες, οι πραίτορες της αστυνομίας ή οι στρατοκράτες που καμαρώνουν τα νυν και τα μελλοντικά αναλώσιμα πιόνια των προσμενόμενων χαρακωμάτων τους).
Ταυτόχρονα, οι κάθε είδους εθνικισμοί βρίσκουν πρόσφορο έδαφος για να διαχύσουν το δηλητήριό τους και να αφομοιώσουν ή να καρπωθούν την διάχυτη δυσαρέσκεια. Από τα εμετικά συνθήματα της μισαλλοδοξίας, του ρατσισμού και του μισανθρωπισμού των ειδικών δυνάμεων του ελληνικού στρατού, μέχρι τις κάθε λογής εθνικιστικές και πατριωτικές κορώνες περί «προδοσίας» του έθνους, περί «καθαρής και περήφανης φυλής» και αλύτρωτων πατρίδων. Οι ίδιες δηλαδή φωνές που απαξιώνουν ή σαμποτάρουν τους κοινωνικοταξικούς αγώνες σε μνημειώδη σύμπλευση με τους «προδότες πολιτικούς και τα ΜΜΕ».
Η ιδεολογική αποδοχή του στρατού από ένα κομμάτι της κοινωνίας σε συνδυασμό με τον εύπλαστο και εύκολα οικειοποιήσιμο εθνικοκεντρικό λόγο παράγουν είτε αντιδραστικές ενέργειες για χάρη μίας άλλης εξουσιαστικής αντίληψης (από τους κάθε είδους πατριώτες και τα κάθε χροιάς φασιστοειδή), είτε αμφιλεγόμενες αρνήσεις της εξουσίας που ενώ ορθώς στοχεύουν ενάντια στο πολιτικό σύστημα «ξεχνούν» να συμπεριλάβουν και τη δομή που το υποστηλώνει, τον ελληνικό στρατό μαζί με τις αξίες του.
Οι παρελάσεις είναι γιορτές του φασισμού και του μιλιταρισμού και όχι του «λαού». Πρόκειται για έναν θεσμό που συνολικά στέκεται ενάντια στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες, ενάντια στην κοινωνική χειραφέτηση και την αλληλεγγύη και ενάντια στους «από κάτω». Οι παρελάσεις δεν χωράνε στη ζωή μας, δεν οικειοποιούνται και δεν «αποκαθιστόνται». Ο προορισμός τους οφείλει να είναι ο ίδιος με ό,τι μας κατατρώει, ό,τι μας αλλοτριώνει και ό,τι μας καταπιέζει. Στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.
Μην μπαίνεις στην γραμμή…
…Της υπακοής
…Της ομοιομορφίας
…Της πειθαρχίας
…Του εθνικισμού
…Του μιλιταρισμού
Πρωτοβουλία για την ολική άρνηση στράτευσης
Μάρτης 2012
Με κεντρικό πανό “Ο ΔΡΟΜΟΣ ΑΝΟΙΓΕΙ ΠΡΟΧΩΡΩΝΤΑΣ, ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΜΕ ΚΡΑΤΟΣ-ΑΦΕΝΤΙΚΑ-ΦΑΣΙΣΤΕΣ”, 130 περίπου άτομα, σύντροφοι και συντρόφισσες, πραγματοποίησαν, σήμερα Σάββατο 17 Μάρτη το πρωί, πορεία και μαζική παρέμβαση στους δρόμους και τις γειτονιές του Ιλίου και των Αγίων Αναργύρων. Με έναρξη από την πλατεία Αγ. Αναργύρων πορευτήκαμε ως την κεντρική πλατεία Ιλίου, το Άλσος, το εμπορικό κέντρο και το δημαρχείο Ιλίου, καταλήγοντας σε παρακείμενη του δημαρχείου πλατεία. Κατά τη διάρκεια της πορείας μοιράστηκαν εκατοντάδες κείμενα σε κάτοικους της περιοχής και διερχόμενους, γραφτήκαν συνθήματα και stencil σε τοίχους, τράπεζες και στάσεις των γειτονιών, ενώ ταυτόχρονα ρίχτηκαν και χιλιάδες τρικάκια. Αφορμή της σημερινής πορείας-παρέμβασης, η εναντίωση στα αφεντικά και στην κρίση τους, η εναντίωση στην ολοένα και αυξανόμενη λεηλασία των «από κάτω», η εναντίωση στο κράτος και στην επιθετικότητά του, η εναντίωση στην συστημική προώθηση του κοινωνικού εκφασισμού, η εναντίωση στις φασιστικές συμμορίες και τους θιασώτες του ναζιστικού κοινοβουλευτισμού. Όλα συνεχίζονται.
ΝΑ ΣΥΝΤΡΙΨΟΥΜΕ ΚΑΘΕ ΥΠΟΣΤΥΛΩΜΑ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΕΚΦΑΣΙΣΜΟΥ
ΝΑ ΕΝΙΣΧΥΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΑΚΗΔΕΜΟΝΕΥΤΕΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΟΜΕΝΕΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΕΣ
ΝΑ ΔΥΝΑΜΩΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΑΤΟΜΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ
Το κείμενο που συνυπογράφουν 10 συλλογικότητες-στέκια-καταλήψεις-χώροι από γειτονιές της δυτικής Αθήνας και του Πειραιά.
Κατεβάστε το κείμενο σε μορφή Pdf πατώντας εδώ
Αναδημοσίευση από το site του Θερσίοτη
Categories
Πορεία μνήμης και αγώνα
Στις 10 Μάρτη 2010 κατά τη δίαρκεια προπαρασκευαστικής ενέργειας του Επαναστατικού Αγώνα , ύστερα από συμπλοκή με μπάτσους πέφτει νεκρός ο αναρχικός Λάμπρος Φούντας , μέλος της οργάνωσης. Ο σύντροφος έδωσε τη ζωή του για την επανάσταση , την αταξική κοινωνία και την ελευθερία.Ο αγώνας αυτός αναδεικνύεται μέσα από την επόχη που βιώνουμε πιο επιτακτικός από ποτέ.
Κι αν κύλησαν δάκρυα
ο πόνος έγινε οργή ,
όπλισε τις επιθυμίες μας
κι ο νους προστάζει μπροστά
και η καρδιά απαντά
μπροστά πάντα μπροστά…..
ΤΙΜΗ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΣΤΟΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗ ΛΑΜΠΡΟ ΦΟΥΝΤΑ.
<> (Ο λαγός)
Είμαι εχθρός του ελληνικού έθνους και κάθε έθνους. Διότι πρόκειται για πολεμικούς μηχανισμούς κοινωνικής αποσύνθεσης και υποδούλωσης. Η εθνική συνείδηση είναι το προκάλυμμα της αφομοίωσης στον αστικό ολοκληρωτισμό, της αφομοίωσης στον ιδιωτικό ωφελιμισμό, στην εκμετάλλευση και στην συσσώρευση, στην δικτατορία του νόμου· είναι η φοβική και μισάνθρωπη κέλευση της υποταγής στο κράτος. Κεφαλαιούχοι, πολιτικάντηδες, λόγιοι βρικόλακες και μισθοφόροι συναποτελούν τον πυρήνα του έθνους εξαπαρχής του. Εκατόν ενενήντα χρόνια εξαπάτησης, καταπίεσης, αποικειοποίησης και μητροπολιτικού εγκλεισμού, η ιστορία του έθνους μέσα στα σύνορα του ελληνικού κράτους. Εκατόν ενενήντα χρόνια πολεμικής συστράτευσης με τις μεγάλες δυνάμεις του κεφαλαίου, η θέση του ελληνικού έθνους στην εξέλιξη της διακρατικής κυριαρχίας.
Σήμερα, ο γενικός εξανδραποδισμός των εκμεταλλευόμεων για χάρη των ντόπιων αφεντικών και των διεθνικών διευθυντηρίων πραγματώνεται υπό την σημαία της εθνικής σωτηρίας. Με την σημαία του έθνους οπλίζονται τα καθάρματα, κρατικοί άρχοντες, καθεστωτικοί κονδυλοφόροι και φασιστικές συμμορίες, που οργανώνουν την εκκαθάριση των πιο αδύναμων κομματιών του κυριαρχούμενου κόσμου.
Το ελληνικό κράτος και η εθνική συνείδηση, συνείδηση υποτελούς ομοιογενοποίησης, συγκροτήθηκαν μέσα από εμφύλιους πολέμους, καταστολή, ταξικό έλεγχο. Η στρατιωτική κυριαρχία θεμελιώνει το έθνος. Το φάντασμα της στρατοκρατίας φυλάει την δημοκρατία των αφεντικών. Τα όπλα του έθνους βγαίνουν στο προσκήνιο για να υπερασπιστούν το καθεστώς ή για να προσαυξήσουν τα κατεχόμενα φέουδά του.
Ο ελληνικός στρατός αποτελεί δραστήριο όργανο του ΝΑΤΟ και των λεηλατικών εκστρατειών του. Στα σύνορα του ευρωπαϊκού κάτεργου δολοφονεί τους κατατρεγμένους οι οποίοι έχουν ξεριζωθεί από τις βόμβες και τον λιμό που σπέρνει η πλανητική δημοκρατία του κεφάλαιου. Στην Πίνδο και στον Έβρο η ελληνική σημαία έχει ποτιστεί με το αίμα των απόκληρων. Μέσα στην μητροπολιτική φυλακή, τώρα που οξύνεται η ταξική αντεπίθεση και δυναμώνουν τα εγχειρήματα κοινωνικής αυτοοργάνωσης ενάντια στην κρατική τυραννία, ο εθνικός στρατός προετοιμάζεται για την αντεπανάσταση.
Το κράτος καλεί τους υπηκόους του να υπηρετήσουν την πολεμική μηχανή του. Η θητεία είναι ένας εκβιαστικός εγκλεισμός. Ο φαντάρος στρατωνίζεται δια της βίας και εκπαιδεύεται να υποτάσσεται στην ιεραρχική πυραμίδα του τρόμου, να ανέχεται την βία της και να δολοφονεί ο ίδιος για λογαριασμό της. Ο στρατός αποτελεί το πρότυπο και το θεμέλιο του καταναγκασμού. Ιστορικά, ο αστικός κόσμος αναπτύχθηκε ως πολιτισμός των στρατοπέδων. Τα κάτεργα, τα σχολεία, οι φυλακές αναπαράγουν την οργάνωση του στρατοπέδου και ο εθνικός στρατός υπάρχει για την έσχατη υπεράσπιση της εκμεταλλευτικής τάξης.
Σ’ ετούτο τον επί αιώνες δυναστευόμενο κόσμο έχω πάρει θέση στον πόλεμο για την κοινωνική απελευθέρωση από το κράτος και το κεφάλαιο. Είμαι στρατευμένος στην κοινή πάλη για την ανατροπή της λεηλασίας του ανθρώπινου και του φυσικού πλούτου, για την ανάπτυξη της αντιθεσμικής κοινωνικής αυτοοργάνωσης, για την εξάλειψη όλων των συνόρων και των παρτίδων. Θα παραμείνω στις γραμμές του εξεγερσιακού αγώνα εως ότου αποσυντεθούν όλα τα έθνη, εως ότου διαλυθούν οι στρατιές των τυράννων, με την επαναστατική προέλαση του παγκόσμιου προλεταριάτου.
<>
Η φιλελεύθερη κατοχή έχει χώρο για ιδιοτροπίες. Θέλεις να μην υπηρετήσεις στην πρώτη γραμμή της καπιταλιστικής μηχανής; Ο νόμος πια επιτρέπει εναλλακτικά την εκδούλευση σε άλλους κρατικούς μηχανισμούς. Εναλλακτική θητεία, δηλαδή άμισθη εργασία για να εμφανίζεται το καθεστώς ως παροχέας κοινωφελούς έργου. Οι προνοιακές υπηρεσίες του κράτους, που τώρα παραδίδονται στους κερδοσκόπους επιχειρηματίες ή καταργούνται, ήταν επί έναν σχεδόν αιώνα αφενός ένα τεράστιο πεδίο υπερεκμετάλλευσης μέσω εργολαβιών και προνομιακών διευκολύνσεων προς τις ιδιωτικές εταιρείες και ταυτόχρονα η κύρια πηγή κομματικού ελέγχου και αφετέρου το χρυσωμένο χάπι της συγκεντρωτικής αντικοινωνικής διεύθυνσης.
Ο εθελοντισμός παρέχει την πλέον ασυνείδητη στήριξη στους επιτήδειους που λυμαίνονται τις κάθε είδους κρατικές επενδύσεις και επιχορηγήσεις (τράπεζες, επιχειρήσεις καινοτομίας, εκπαιδευτικά, πολιτιστικά ή φιλανθρωπικά ιδρύματα, μ.κ.ο. κλπ.). Οι ανθρωπιστικές και οι περιβαλλοντικές παράτες των κρατικών αρχών, των εταιρειών και της εκκλησίας επιχειρούν να συγκαλύψουν την επίταση της θεσμικής ληστρικότητας.
Ως αναρχικός έχω αρνηθεί προ καιρού να υπηρετήσω με οποιονδήποτε τρόπο τις μηχανές του κράτους. Η κοινωνική αλληλεγγύη αποκτά το διαυγέστερο και αρτιότερο νόημα της στην συνεχή εξέγερση ενάντια στην παγκόσμια διακρατική κυριαρχία. Ότι έργο μπορώ να προσφέρω ανήκει στις συλλογικές διεργασίες αυτονόμησης από τα κρατικά δεσμά. Ο κόσμος της αναρχίας είναι ήδη εδώ και δεν μας περισσεύει ούτε μια μέρα για τον λεβιάθαν.
<> (παλαιό σύνθημα)
Ο προσφιλέστερος τρόπος αποφυγής της στρατιωτικής θητείας είναι το λεγόμενο τρελόχαρτο. Η αποφυγή του εγκλεισμού στα πολεμικά κάτεργα έχει ως τίμημα την αναγνώριση του τεχνομυστικιστικού ολοκληρωτισμού του κράτους πάνω στις επιθυμίες, στις συνειδήσεις και στις κοινωνικές σχέσεις. Οι υπεκφυγές επιτρέπονται, αφού επιβεβαιώνουν το αυτιστικό υπόβαθρο της υποταγής στην εξουσία. Το θέατρο της σχιζοφρένειας ή της κατάθλιψης χαριεντίζεται με τον κατακερματισμό και την σήψη ενός κόσμου τυραννευόμενου από το κεφάλαιο και ουδετεροποιεί την γενοκτονία που τελείται στα ψυχιατρεία και με την χημική καταστολή παντού. Οι «ανίκανοι» προστρέχουν στους ιεροεξεταστές ενός κατεξοχήν μανιακού πολιτισμού, στους αυθέντες των ανθρωπιστικών επιστημών της αστικής κυριαρχίας. Για να επιστρέψουν ένας ένας στο ιδιωτικό λαγούμι τους, την ίδια στιγμή που η θεσμική κρεατομηχανή δουλεύει ασταμάτητα. Αυτές οι παραιτήσεις αθροίζονται σε μια τεράστεια σιωπή, σε μια εκτεταμένη απομόνωση ανατροφοδοτούμενη, σε μια συνθλιπτική ματαίωση της άρνησης στην στρατοκρατία· αποτελούν μια εσωτερικευμένη αντιεξέγερση.
Ενάντια σε μια τέτοια κανονικότητα η αντίσταση οφείλει να μιλάει ανοιχτά και να αναλαμβάνει το κόστος της σύγκρουσης με το καθεστώς. Για να μην σαρωθούμε από την πολεμική μηχανή της κυριαρχίας συστρατευόμαστε πρωτοβουλιακά και αλληλέγγυα σε συγκεκριμένα πεδία ρήξης. Ο ατομικός γλιτωμός είναι μια επιτάχυνση στον γενικό εξανδραποδισμό. Το κάθε εξεγερσιακό ανάχωμα, ατομικό ή συλλογικό, είναι δύναμη στο συνολικό ανατρεπτικό μέτωπο.
<> (Κατερίνα Γώγου)
Η ολική άρνησή μου να στρατευτώ είναι ένα σημείο του κινήματος ενάντια στον στρατό, ένα σημείο του κοινωνικού αντικρατικού αγώνα. Στα χαρακώματα του κοινού πολέμου απέναντι στην διακρατική κυριαρχία και στους στρατούς της αναμετράται ο κόσμος της ελευθερίας και της αλληλεγγύης με τον κόσμο της καταπίεσης, της εκμετάλλευσης και της αλλοτρίωσης.
Να σπείρουμε την ανυποταξία ενάντια στα κελεύσματα της εξουσίας.
Δημήτρης Χατζηβασιλειάδης (ενόψει του στρατοδικείου στις 29/2/2012)
Αναδημοσίευση απο indymedia
Ο καπιταλισμός είναι γυμνός. Τις μέρες της καταναλωτικής και δημοκρατικής απονάρκωσης τις διαδέχτηκε το απότομο βύθισμα στη γενικευμένη εξαθλίωση και τον απροκάλυπτο ολοκληρωτισμό. Τα μνημόνια και τα μέτρα αφενός επιβάλλουν μια τεράστιας κλίμακας μεταφορά πλούτου από κάτω προς τα πάνω για να μετριαστεί η κρίση και οι απώλειες αξίας στην κορυφή της κοινωνικής πυραμίδας. Αφετέρου αποστερούν ευρύτατα στρώματα από τα υπάρχοντα μέσα και τις δυνατότητες συντήρησής τους για να μπορεί να σύρεται η εργατική δύναμη ακόμα πιο ωμά εξαρτημένη και υποτιμημένη στα κάτεργα της εκμετάλλευσης. Είναι γνωστό πως οι ζωές των καταπιεσμένων είναι αναλώσιμες για τα αφεντικά και μέσα στις συντελούμενες ανακατατάξεις διαρκώς περισσότεροι θα βρισκόμαστε μετέωροι μπροστά στον τρόμο της ανέχειας και της ανυπαρξίας.
Όσο και αν ο καπιταλισμός δηλώνει το πιο σκληρό του πρόσωπο τόσο δηλώνεται και η παρούσα του αδυναμία, το διευρυμένο του κενό στην εκπλήρωση της κοινωνικής αναπαραγωγής. Έγινε απολύτως επιτακτικό να σπάσουμε τους επιβαλλόμενους κανόνες, να αναμετρηθούμε με τους ταξικούς μας εχθρούς και να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας. Πράγματι οι τράπεζες είναι εκεί για να καταστρέφονται, τα προϊόντα στα σουπερμάρκετ για να απαλλοτριώνονται, οι μπάρες στα διόδια για να παραβιάζονται, τα ακυρωτικά μηχανήματα στις συγκοινωνίες για να σπάζονται, οι κομμένες συνδέσεις του ρεύματος για να επανασυνδέονται, τα ταμεία στα νοσοκομεία για να παρακάμπτονται, τα άδεια κτίρια για να καταλαμβάνονται, οι ελεύθεροι αγροί για να καλλιεργούνται, οι πλατείες για να ζωντανεύουν και η βία του κράτους και των φασιστών για να απαντιέται και να αντιμετωπίζεται.
Τα αμέτρητα μικρά και μεγαλύτερα εγχειρήματα απειθαρχίας, σύγκρουσης και χειραφέτησης είναι αυτά που σηκώνουν αναχώματα στο μοιρολατρικό ξεπεσμό και τον κοινωνικό κανιβαλισμό, αυτά που δίνουν το έδαφος για την ανάπτυξη της ταξικής συνείδησης και της αλληλεγγύης και φράζουν το δρόμο στην απάτη της εθνικής ενότητας και το αίσχος της ρατσιστικής μισαλλοδοξίας.Και είναι η επικοινωνία και η σύνθεση των επιμέρους αρνήσεων που μπορεί να συγκροτήσει την προοπτική ενός προλεταριακού-απελευθερωτικού κινήματος για την καταστροφή του καπιταλισμού και κάθε εξουσιαστικής σχέσης.
Categories
viva la vita
Ηρεμήστε Κυρίες και Κύριοι.
Εμείς δεν αγαπάμε το θάνατο.
Εμείς αγαπάμε τη ζωή
σ’ όλες τις πιθανές εκφάνσεις της
σ’ όλες τις ανείπωτες εκδηλώσεις της:
Τον ήλιο που δύει
και τη γλώσσα της άρνησης.
Το φουρτουνιασμένο πέλαγος
και την ποίηση των οδοφραγμάτων.
Το γεμάτο φεγγάρι
και την ομορφιά μιας άγριας απεργίας.
Την αντάρα του βουνού
και τη ροχάλα που κρέμεται από τη βλεφαρίδα του αφεντικού.
Το ζωογόνο αέρα
και τα χαλασμένα ξυπνητήρια.
Τη γαλήνη δυο παιδιών που φιλιούνται στο μισοσκόταδο
και τον κρότο μιας πολυτελούς βιτρίνας που θρυψαλίζεται.
Τις ρυτίδες που σκάβουν τα κουρασμένα πρόσωπα
και την άτακτη φυγή μιας στριμωγμένης διμοιρίας.
Τη μελαγχολία μιας φθινοπωρινής Κυριακής
και τους κρατούμενους στις ταράτσες των φυλακών.
Την πρώτη μέρα της άνοιξης
και τα ραντεβού ακριβείας.
Την καυτή άμμο
και τα καίρια βλέμματα που μετράνε χίλιες λέξεις.
Το αλμυρό νερό
και τις απελεύθερες βιογραφίες των καταλήψεων.
Την καλοκαιρινή ραστώνη
και τις αναντίρρητες αντιφάσεις της συλλογικής ζωής.
Μια αυγουστιάτικη μπόρα και τα χέρια που απλώνονται για ν’ απαλλοτριώσουν
εμπορεύματα.
Το χιόνι όταν σκεπάζει τη μητρόπολη Αθήνα
και τη μυρωδιά μιας καρβουνιασμένης τράπεζας.
Το ξημέρωμα μετά από ένα εύθυμο ξενύχτι
και τις κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις φασιστικών καθαρμάτων.
Τα αδέσποτα σκυλιά που λιάζονται στις πλατείες
και την οχλοβοή μιας διαδήλωσης
που πλησιάζει στον προορισμό της.
Την κρυστάλλινη φωνή της Σωτηρίας Μπέλλου
και το ζωτικό αίσθημα της συντροφικότητας.
Την ανεπανάληπτη στιγμή που δύο μάτια ανοίγουν για
πρώτη φορά στη ζωή τους
και την αδυσώπητη κυριολεξία του ταξικού πολέμου.
Ηρεμήστε Κυρίες και Κύριοι.
Εμείς δεν αγαπάμε το θάνατο.
Εμείς αγαπάμε τη ζωή
σ’ όλες τις πιθανές εκφάνσεις της
σ’ όλες τις ανείπωτες εκδηλώσεις της.
ΤΖΝΛ/ Λ77
αναδημοσίευση από το
“ταξίδι στο χωροχρόνο”