Η ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΑΡΧΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΒΑΘΙΑ ΚΑΙ ΠΟΛΥΕΠΙΠΕΔΗ
Categories
Author: destato
Συνέλευση Περάματος για την Αλληλεγγύη και την Δράση
Categories
Το Πέραμα ως «ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΚΑΙ ΚΟΣΜΙΚΗ ΠΟΛΗ»
ΣΥΓΧΡΟΝΗ επειδή με την ανοικοδόμηση εξαφανίστηκαν οι γειτονιές, με τις παλιές μονοκατοικίες, με τις αυλές και τα λουλούδια, που μύριζαν προσφυγιά και αντικαταστάθηκαν από θλιβερές, τερατώδης πολυκατοικίες,
ΣΥΓΧΡΟΝΗ επειδή πλημμύρισε αυτοκίνητα, σταμάτησαν τα παιδιά να παίζουν στους δρόμους και εγκλωβίστηκαν σε διαμερίσματα-κλουβιά.
ΣΥΓΧΡΟΝΗ επειδή οι ακτές και η θάλασσα καταλείφθηκαν από τα ναυπηγεία και τον ολπ.
ΣΥΓΧΡΟΝΗ επειδή στις μυρωδιές θανάτου που εισπνέουμε από τις εγκαταστάσεις των πετρελαιοειδών, προστέθηκε για κάποια χρόνια και η ανυπόφορη μυρωδιά από τα αστικά λύματα της μονάδας επεξεργασίας στην ψυτάλλεια.
ΣΥΓΧΡΟΝΗ επειδή η είσοδος του κινέζικου κεφαλαίου στην ελλάδα ξεκίνησε από το Πέραμα, με τα επεκτατικά σχέδια της cosco να προδιαγράφουν ένα ζοφερό μέλλον.
Το Πέραμα όχι μόνο έχει χάσει το ιδιαίτερο χρώμα που το χαρακτήριζε τις προηγούμενες δεκαετίες, αλλά έχει μετατραπεί σε έναν από τους πιο υποβαθμισμένους δήμους στην αττική, μία ¨σύγχρονη¨ εργατούπολη, στην οποία το κράτος και κάθε είδους αφεντικά (εργολάβοι πολυκατοικιών, ολπ, cosco, ευδαπ, ναυπηγοί, εταιρείες πετρελαιοειδών) με την συνδρομή των τοπικών αρχόντων και την ανοχή των κατοίκων δραστηριοποιούνται ανενόχλητοι, αποκομίζοντας τεράστια οικονομικά οφέλη, αδιαφορώντας ταυτόχρονα για την ποιότητα ζωής που έχει υποβαθμιστεί όσο ποτέ άλλοτε.
Πολλά περισσότερα θα μπορούσαμε να σκεφτούμε για το χαρακτηρισμό του Περάματος ως «ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΠΟΛΗ», αλλά είναι περιττό. Η πραγματικότητα δεν ξεγελάει κανέναν. Πως γίνεται όμως η ¨σύγχρονη¨ εργατούπολη να χαρακτηρίζεται «ΚΟΣΜΙΚΗ»? Η μόνη προφανής εξήγηση είναι να οφείλεται σε λάθος του δαίμων του τυπογραφείου. «ΤΡΙΤΟΚΟΣΜΙΚΗ» είναι η σωστή λέξη αλλά ο δαίμων κατάπιε το πρώτο συνθετικό.
Να ξεκαθαρίσουμε ότι η ενασχόληση μας με τον συγκεκριμένο υποψήφιο δήμαρχο, δεν οφείλεται σε κάποια ιδιαίτερη αντιπάθεια ή προτίμηση, αφού είμαστε αντίθετοι σε κάθε λογική ιεραρχίας και αντιπροσώπευσης. Παρακολουθούμε όμως τους εκπρόσωπους της αστικής δημοκρατίας σε τοπικό και κεντρικό επίπεδο και στην παρούσα οικονομική και πολιτική συγκυρία, να είναι περισσότερο φαύλοι (ΠΕΡΑΜΑ – ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΚΑΙ ΚΟΣΜΙΚΗ ΠΟΛΗ), επιθετικοί (όλοι μαζί τα φάγαμε) και επικίνδυνοι (εφαρμογή μνημονίου) από ποτέ. Και δεν πρόκειται να σταματήσουν, όσο βλέπουν ότι το ξέσπασμα της οργής των καταπιεσμένων που όλοι περίμεναν από Σεπτέμβρη, περιορίζεται σε κάποια ιδιότυπη φήμη που περιφέρεται σε δελτία ειδήσεων, τηλεοπτικές εκπομπές, καφενεία και παρέες. Ο μόνος δρόμος είναι η καθολική σύγκρουση με το πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο, όχι μόνο για να αναχαιτίσουμε τα επόμενα μέτρα που, σίγουρα, έρχονται μετά τις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές αλλά και για να μην κληθούμε ποτέ ξανά στο μέλλον να προασπίσουμε όσα οι προηγούμενες γενιές με αγώνες κατέκτησαν, ξεμπερδεύοντας από τα βαρίδια που η κοινωνία ακόμη ανέχεται.
Κείμενα που μοιράστηκαν στους δρόμους της Γαλλίας κατά τη διάρκεια των απεργιακών-συγκρουσιακών κινητοποιήσεων
][][
Contre l’exploitation, bloquons l’économie!Ενάντια στην εκμετάλλευση, να μπλοκάρουμε την οικονομία!
“Μα καλά, κάνετε απεργία εν μέσω κρίσης;”
Συνδικαλιστικές ηγεσίες, αφεντικά και βουλευτές της αριστεράς και της δεξιάς, μοιράζονται το ίδιο αίσθημα υπευθυνότητας. Στο όνομα του “οικονομικού ρεαλισμού”, υποτίθεται ότι οφείλουμε να αποδεχθούμε την αναγκαιότητα μιας ολοένα κι αγριότερης εκμετάλλευσης. Ιδού το ιδεολογικό όπλο που συστηματικά στρέφουν ενάντια σ’ οποιονδήποτε εξεγείρεται ενάντια σ’ αυτό το σύστημα.
“Εν μέσω κρίσης, θέλετε να κάνετε ζημιά στην οικονομία; θα φταίτε για τις απολύσεις…”
Στο όνομα της ίδιας ψευτο-λογικής, ορισμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες αρνούνται να διεκδικήσουν όχι μόνο την απόσυρση του νομοσχεδίου αλλά ούτε καν μια μεταρρύθμισή του. Κάποιοι άλλοι, για λόγους τακτικισμού, απαιτούν την απόσυρση, αλλά αρνούνται να συμβάλουν στην αποκατάσταση μιας πραγματικής ισορροπίας δυνάμεων: μέσα απ’ τη γενική απεργία, τα μπλόκα, το σαμποτάζ, κλπ. Τα συνδικάτα, που υποτίθεται ότι μιλούν στ’ όνομα των εργαζομένων, έχουν αυτή τη λειτουργία: της συνδιαχείρισης αυτής της ταξικής κοινωνίας μέσω της διαπραγμάτευσης και της διαμεσολάβησης.
Σήμερα, τα κεντρικά συνδικάτα προσπαθούν να ελέγξουν και να περιορίσουν τον ανταγωνισμό, μονοπωλώντας τα διεκδικητικά πλαίσια. Εμποδίζουν την όξυνση του αγώνα, κι αυτό έχει τεράστια σημασία: Δεν έχουν βγάλει ούτε μια προκήρυξη που να μην κινδυνολογούν για κατευθυνόμενες συγκρούσεις.
Επιπλέον, πολλοί εργαζόμενοι που, έχοντας περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους στον μύλο που αλέθουν την υπεραξία τους τ’ αφεντικά, δεν επιθυμούν διόλου έναν αγώνα με μόνο στόχο να διασφαλίσει τα ψίχουλα που ρίχνουν ως τώρα τ’ αφεντικά. Είναι πολλοί επίσης που δεν επιρρεάζονται άμεσα απ’ το νομοσχέδιο: άνεργοι και όσοι ζουν με επιδόματα, περιοδικά εργαζόμενοι, μετανάστες χωρίς χαρτιά, μαθητες ή φοιτητές για τους οποίους η αγορά εργασίας δεν επιφυλάσσει ούτε μια ελάχιστη προσοδό, συνταξιούχοι που ήδη λαμβάνουν μια μίζεροι σύνταξη κ.α… Και που παρ’ όλ’ αυτά, κατανοούν και συμμετέχουν στο κίνημα που αναδύεται. Είμαστε πολλοί που συμμετέχουμε περισσότερο σ’ ένα κοινωνικό κίνημα παρά σε μια διαμαρτυρία εναντίον ενός νόμου που μας θίγει. Που επιθυμούμε μια μεγαλύτερη ώθηση στον ισχύοντα συσχετισμό δυνάμεων, από πορείες-κηδείες στη γωνία μεταξύ δημοκρατίας και έθνους.
Χωρίς τις πρωτοβουλίες που θα ξεπερνούν τα θεσμικά πλαίσια, χωρίς μια απεργία που θα ξεβράσει τους εργατοπατέρες των συνδικάτων, δε θα υπάρξει μια πραγματική αντίρροπη δύναμη που συνιστά ένα πραγματικό κοινωνικό κίνημα στη γέννησή του. Ένα κίνημα μέσα στο οποίο οι συντεχνιακές διεκδικήσεις ξεπερνιούνται και οι γραφειοκράτες χάνουν το έδαφος κάτω απ’ τα πόδια τους, όπου οι δράσεις απαντούν σε ανησυχίες που ευρείες από το μονοδιάστατο ζήτημα της σύνταξης, όπου ο αγώνας δεν περιορίζεται στην υπεράσπιση υποτιθέμενων κεκτημένων.
Κρατώντας στο μυαλό μας τον δρόμο που μένει να διανύσουμε, ας οργανώσουμε τη λύσσα μας.
Υπάρχουν πολύ περισσότερα να πάρουμε, απ’ αυτά που μας προορίζουμε!
Ραντεβού στο τέλος της πορείας, πίσω απ’ το πανώ:“Τα αφεντικά δεν καταλαβαίνουν παρά μια γλώσσα: απεργία, μπλόκα, σαμποτάζ!”
Επικοινωνία: turbin@riseup.net
Contre l’exploitation, bloquons l’économie!Ενάντια στην εκμετάλλευση, να μπλοκάρουμε την οικονομία!
“Μα καλά, κάνετε απεργία εν μέσω κρίσης;”
Συνδικαλιστικές ηγεσίες, αφεντικά και βουλευτές της αριστεράς και της δεξιάς, μοιράζονται το ίδιο αίσθημα υπευθυνότητας. Στο όνομα του “οικονομικού ρεαλισμού”, υποτίθεται ότι οφείλουμε να αποδεχθούμε την αναγκαιότητα μιας ολοένα κι αγριότερης εκμετάλλευσης. Ιδού το ιδεολογικό όπλο που συστηματικά στρέφουν ενάντια σ’ οποιονδήποτε εξεγείρεται ενάντια σ’ αυτό το σύστημα.
“Εν μέσω κρίσης, θέλετε να κάνετε ζημιά στην οικονομία; θα φταίτε για τις απολύσεις…”
Στο όνομα της ίδιας ψευτο-λογικής, ορισμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες αρνούνται να διεκδικήσουν όχι μόνο την απόσυρση του νομοσχεδίου αλλά ούτε καν μια μεταρρύθμισή του. Κάποιοι άλλοι, για λόγους τακτικισμού, απαιτούν την απόσυρση, αλλά αρνούνται να συμβάλουν στην αποκατάσταση μιας πραγματικής ισορροπίας δυνάμεων: μέσα απ’ τη γενική απεργία, τα μπλόκα, το σαμποτάζ, κλπ. Τα συνδικάτα, που υποτίθεται ότι μιλούν στ’ όνομα των εργαζομένων, έχουν αυτή τη λειτουργία: της συνδιαχείρισης αυτής της ταξικής κοινωνίας μέσω της διαπραγμάτευσης και της διαμεσολάβησης.
Σήμερα, τα κεντρικά συνδικάτα προσπαθούν να ελέγξουν και να περιορίσουν τον ανταγωνισμό, μονοπωλώντας τα διεκδικητικά πλαίσια. Εμποδίζουν την όξυνση του αγώνα, κι αυτό έχει τεράστια σημασία: Δεν έχουν βγάλει ούτε μια προκήρυξη που να μην κινδυνολογούν για κατευθυνόμενες συγκρούσεις.
Επιπλέον, πολλοί εργαζόμενοι που, έχοντας περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους στον μύλο που αλέθουν την υπεραξία τους τ’ αφεντικά, δεν επιθυμούν διόλου έναν αγώνα με μόνο στόχο να διασφαλίσει τα ψίχουλα που ρίχνουν ως τώρα τ’ αφεντικά. Είναι πολλοί επίσης που δεν επιρρεάζονται άμεσα απ’ το νομοσχέδιο: άνεργοι και όσοι ζουν με επιδόματα, περιοδικά εργαζόμενοι, μετανάστες χωρίς χαρτιά, μαθητες ή φοιτητές για τους οποίους η αγορά εργασίας δεν επιφυλάσσει ούτε μια ελάχιστη προσοδό, συνταξιούχοι που ήδη λαμβάνουν μια μίζεροι σύνταξη κ.α… Και που παρ’ όλ’ αυτά, κατανοούν και συμμετέχουν στο κίνημα που αναδύεται. Είμαστε πολλοί που συμμετέχουμε περισσότερο σ’ ένα κοινωνικό κίνημα παρά σε μια διαμαρτυρία εναντίον ενός νόμου που μας θίγει. Που επιθυμούμε μια μεγαλύτερη ώθηση στον ισχύοντα συσχετισμό δυνάμεων, από πορείες-κηδείες στη γωνία μεταξύ δημοκρατίας και έθνους.
Χωρίς τις πρωτοβουλίες που θα ξεπερνούν τα θεσμικά πλαίσια, χωρίς μια απεργία που θα ξεβράσει τους εργατοπατέρες των συνδικάτων, δε θα υπάρξει μια πραγματική αντίρροπη δύναμη που συνιστά ένα πραγματικό κοινωνικό κίνημα στη γέννησή του. Ένα κίνημα μέσα στο οποίο οι συντεχνιακές διεκδικήσεις ξεπερνιούνται και οι γραφειοκράτες χάνουν το έδαφος κάτω απ’ τα πόδια τους, όπου οι δράσεις απαντούν σε ανησυχίες που ευρείες από το μονοδιάστατο ζήτημα της σύνταξης, όπου ο αγώνας δεν περιορίζεται στην υπεράσπιση υποτιθέμενων κεκτημένων.
Κρατώντας στο μυαλό μας τον δρόμο που μένει να διανύσουμε, ας οργανώσουμε τη λύσσα μας.
Υπάρχουν πολύ περισσότερα να πάρουμε, απ’ αυτά που μας προορίζουμε!
Ραντεβού στο τέλος της πορείας, πίσω απ’ το πανώ:“Τα αφεντικά δεν καταλαβαίνουν παρά μια γλώσσα: απεργία, μπλόκα, σαμποτάζ!”
Επικοινωνία: turbin@riseup.net
][][
A bas la paix sociale! – Κάτω η κοινωνική ειρήνη!
Με το βάθεμα της κρίσης, όλες οι κυβερνήσεις των κρατών και σύσσωμες οι πολιτικές τάσειςεεπιταχύνουν τη λήψη μέτρων λιτότητας. Οι εκμεταλλευτές σ’ όλες τις χώρες διαπραγματεύονται και συνωμοτούν για να μας κάνουν να σφίξουμε ολοένα και πιο πολύ το ζωνάρι. Στο όνομα της διάσωσης της οικονομίας, της επιχειρηματικότητας, ορίζουν περικοπές των μισθών, αύξηση των φόρων, πετσοκόβουν κάθε κοινωνική πρόνοια…
“Κατανοώ την ανησυχία των εργαζομένων, αλλά τα ευρωπαϊκά πλάνα λιτότητας είναι απαραίτητα προκειμένου να αποκατασταθούν τα δημοσιονομικά μεγέθη και να καταφέρουμε να πάρουμε κοινωνικά μέτρα, δηλαδή να δημιουργήσουμε θέσεις εργασίας” (Herman Van Rompuy). Νά πώς ο πρόεδρος του συμβουλίου της Ευρώπης συνόψισε τις προοπτικές που μας προσφέρει ο σάπιος κόσμος του: να υπομένουμε πάντα κάθε θυσία για να ενισχύσουμε το Κράτος, να διασφαλίσει την κερδοφορία του κεφαλαίου, και να ελπίζουμε έτσι ότι θα συνεχίσει να μας εκμεταλλεύεται (υπό ολοένα και χειρότερες συνθήκες), σ’ έναν αέναο κύκλο υποταγής.
Οι μισθωτοί σκλάβοι αυτού του κόσμου θα πρέπει πάντα να θυσιάζονται για να συντηρούν την ίδια τη σκλαβιά τους! Η ζωή της τεράστιας πλειοψηφίας των ανθρώπων θα πρέπει κάθε φορά να θυσιάζεται προκειμένου να διασώζονται τα συμφέροντα του κεφαλαίου, για να αποφύγει την χρεωκοπία του μέσα στον ίδιο τον χρεωκοπημένο κόσμο του.
Η μόνη εναλλακτική λύση, βρίσκεται στα χέρια μας: Ή θα πολεμήσουμε ή θα πεθάνουμε! Ή θα οργανωθούμε για να υπερασπιστούμε τις ανάγκες μας ενάντια στις ανάγκες της καπιταλιστικής οικονομίας, ή θα σκύψουμε το κεφάλι και θα πάμε σαν τα πρόβατα για σφαγή!
Λυπούμαστε αλλά μέση λύση δεν υπάρχει. Οι μεταρρυθμίσεις, οι εναλλακτικές προτάσεις διαχείρισης της κρίσης, από μια άλλη κυβέρνηση κλπ… είναι όλα τρόποι να μας αποπροσανατολίζουν και να μας παίρνουν τον αγώνα μας μέσ’ απ’ τα χέρια μας.
Αν σήμερα τα συνδικάτα μας καλούν σε αποχαυνωτικές μονοήμερες “δράσεις”, να μας σαλαγήσουν στο δρόμο και να μας ρίξουν στο “τραπέζι των διαπραγματεύσεων”… είναι ακριβώς για να μας αφομοιώσουν στα πλαίσιά τους, να μας χαλιναγωγήσουν, να σαμποτάρουνε την οικειοποίηση του αγώνα μας από μας τους ίδιους… για να μετατρέψουν τις αντιδράσεις μας που προκύπτουν ενόψει της επίθεσης που δέχονται οι συνθήκες ζωής μας, σε απονευρωμένα, συντεχνιακά, μεταρρυθμιστικά αιτήματα.
Για να υπερασπιστούμε τους εαυτούς μας ενάντια στις επιθέσεις του κεφαλαίου, οφείλουμε να οργανωθούμε έξω κι ενάντια στα συνδικάτα, να οικοδομήσουμε τον αγώνα μας με τρόπους που να σπάνε την απομόνωσή μας. Να απορρίψουμε κάθε θυσία και κάθε υπεράσπιση της εθνικής οικονομίας. Η οικομνομία βρίσκεται σε κρίση; Ας πεθάνει!
Μπροστά σε μια “απεργία” των συνδικαλιστών, ας οργανωθούμε για να καταστρέψουμε την κοινωνική ειρήνη!
Να εμποδίσουμε την κυκλοφορία: να μπλοκάρουμε τους δρόμους, τα τραίνια… Να εμποδίσουμε την παραγωγή, οργανώνοντας παρεμβάσεις σε επιχειρήσεις, σχολεία… Να διαρρήξουμε την απομόνωση που μας επιβάλλουν τα σύνορα μεταξύ κρατών, και οι διαφορές μεταξύ επαγγελματικών κλάδων… Να εμποδίσουμε μια επιστροφή στην ομαλότητα με όλα τα μέσα που έχουμε στη διάθεσή μας!
Prolétaires Internationalistes – Διεθνιστές Προλετάριοι, 16/10
Πηγη: http//grenoble.indymedia.org
Με την ευχή να εξαπλωθεί ο ιός της εξέγερσης…
Categories
«Οι παππούδες μας πρόσφυγες… Οι γονείς μας μετανάστες… Εμείς ρατσιστές?»
Το μεσημέρι της Τετάρτης στις 17/9/2010 και καθώς ένας σύντροφος επιστρέφει στο Πέραμα από τη δουλειά με το λεωφορείο 843, εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια του μια ακόμη περίπτωση φυλετικής διάκρισης κατά συγκεκριμένων επιβατών. Ο οδηγός αρνείται να ανοίξει την πόρτα σε μια επιβάτη που ήθελε να αποβιβαστεί σε κάποια από τις στάσεις της διαδρομής προβάλλοντας την εξής δικαιολογία: «Θέλει να ανέβει στο λεωφορείο ένας πακιστανός και γι’ αυτό δεν ανοίγω». Αρκετοί από τους επιβάτες αποδοκιμάζουν τον οδηγό φωνάζοντας, κάποιος τον βρίζει και ο οδηγός προσπαθεί να δικαιολογηθεί λέγοντας: «Μας έχουν πει από το υπουργείο να μην ανοίγουμε σε πακιστανούς που κουβαλούν μεγάλους σάκους». Οι επιβάτες δεν πείθονται, συνεχίζουν τις αποδοκιμασίες κάπως πιο έντονα ενώ ο σύντροφος του επιτίθεται λεκτικά…………………………
Κυκλοφορώντας καθημερινά στο πολυπολιτισμικό μωσαϊκό της Αθήνας και του κέντρου της, ο καθένας μας μπορεί να βρεθεί αντιμέτωπος με περιστατικά ρατσισμού από λεκτική βία μέχρι και σωματικές επιθέσεις εναντίον μεταναστών και προσφύγων. Τέτοια περιστατικά έχουν σημειωθεί σε διάφορες περιοχές της Αττικής όπως οι επιθέσεις κατά μεταναστών στον Ν. Κόσμο, στο Ρέντη , στη Κυψέλη, στη Βικτώρια στη πλατεία Αττικής , ο πρόσφατος άγριος ξυλοδαρμός του Καντίρ Χουσαινί και η δολοφονία του Πακιστανού μετανάστη Μοχάμεντ Τζαβέντ Μπασίρ στον Άγιο Παντελεήμονα . Επιθέσεις όμως που γίνονται γνωστές , όπως αυτές κατά μεταναστών στη Νέα Μανωλάδα , στη Πάτρα , στα Χανιά έρχονται απλώς να δείξουν ότι το φαινόμενο δεν περιορίζεται στο μητροπολιτικό πεδίο. Τα αποτελέσματα είναι τραγικά όταν στο «παιχνίδι» αποφασίζουν να μπουν και τα θεσπισμένα όργανα του κράτους. Από τις βίαιες μαζικές εκκενώσεις προσφυγικών καταυλισμών μέχρι τις συνοριακές γραμμές-νεκροταφεία, όπου ένστολοι δολοφονούν μετανάστες που προσπαθούν να περάσουν τα σύνορα . Από τις δολοφονικές καταδιώξεις από αστυνομικούς έξω από το μεταγωγών στην Π. Ράλλη , μέχρι την απαγωγή και το βασανισμό που είχε ως αποτέλεσμα το θάνατο του Μοχάμεντ Καμράν Ατίφ στο Α.Τ. Νικαίας , η ελληνική δημοκρατία δείχνει το πραγματικό της πρόσωπο.
Παραδείγματα κοινωνικής διάκρισης και ρατσισμού εναντίον μεταναστών σε μικρότερη η μεγαλύτερη κλίμακα συναντάμε καθημερινά και γινόμαστε συνένοχοι με τη σιωπή μας σε αυτό το μεθοδευμένο σχέδιο εξόντωσής τους.
Οι πολιτικές επιλογές των κυρίαρχων είναι αυτές που επιτίθενται, θέτοντας στο περιθώριο τους εξαθλιωμένους. Το σενάριο γίνεται ακόμη χειρότερο όταν σε αυτό το δολοφονικό σχέδιο βρίσκουν συμμάχους «φιλήσυχους πολίτες» , με το πρόσχημα του φόβου και της εθνικής επισφάλειας. Αναπαράγοντας και διογκώνοντας τη δυσπιστία ως προς το διαφορετικό, καλλιεργώντας τον ρατσιστικό λόγο και τις πρακτικές κοινωνικής διάκρισης, ενισχύοντας τις ακροδεξιές ιδεολογίες, καταλήγουμε να μετράμε ένα προς ένα τον τελευταίο καιρό τα φασιστικά πογκρόμ με εμφανή τα στοιχεία της δολοφονικής μανίας αυτών που νιώθουν τη «φυλή» τους να απειλείται.
Χωρίς κανένα ίχνος εθελοτυφλίας ή δικαιολογιών οφείλουμε να καταδεικνύουμε κάθε ρατσιστική πρακτική που απορρέει από πλέγματα αντιλήψεων, στάσεων, συμπεριφορών και θεσμοθετημένων μέτρων που εξαναγκάζουν σε υποτελή διαβίωση όσους ανήκουν σε μια «διακριτή» ομάδα ανθρώπων. Ως δικαιολογία χρησιμοποιείται η διαφορετικότητα, στην οποία για «νομιμοποίηση» προσάπτεται μια υποτιθέμενη κατωτερότητα ή επικινδυνότητα. Πρέπει να αντιληφθούμε πως η γη δεν είναι ήδη γραμμένη σελίδα στην οποία οι πολιτικές, πολιτισμικές ταυτότητες, αξίες, πεποιθήσεις έχουν παγιωθεί και οι μετανάστες το μόνο που έχουν να κάνουν είναι να συμμορφωθούν… η γη είναι μια σελίδα που γράφεται, άλλωστε τι δυστυχία για όποιον λατρεύει την «ιστορία» του πιο πολύ από το μέλλον του. Η ιστορική συλλογική μνήμη εδώ πρέπει να παίξει το ρόλο της αλήθειας και όχι της τύφλωσης. «Οι παππούδες μας πρόσφυγες… Οι γονείς μας μετανάστες… Εμείς ρατσιστές?»
Όσοι λοιπόν βιώνουν όλη αυτή την καθημερινή ρατσιστική τρομοκρατία δεν είναι άλλοι από αυτούς που κυνηγάνε την αξιοπρεπή επιβίωση, αυτή που τους αποστέρησαν οι κυρίαρχοι αρπάζοντας τις πρώτες ύλες και λεηλατώντας τη γη, εκμεταλλευόμενοι τα φτηνά εργατικά τους χέρια, δημιουργώντας υπερπληθώρα αγαθών στην υπηρεσία του καπιταλισμού της υπεραφθονίας. Τη στιγμή που εκείνοι προσπαθούν να επιβιώσουν σε καταστάσεις ανέχειας ή πολεμικής σύρραξης, μερικοί από αυτούς αναγκάζονται να πιστέψουν στο «όνειρο» της Δύσης παίρνοντας τον ίδιο δρόμο που φαντάζει περατός για τα εμπορεύματα και φανερώνεται απαγορευμένος για τους ανθρώπους… τα φαντάσματα της οικονομικής εκμετάλλευσης του πολιτισμού μας.
Να γκρεμίσουμε κάθε σύνορο σιωπής…
…Στον κόσμο του ρατσισμού, του αποκλεισμού και του κοινωνικού κανιβαλισμού, είμαστε όλοι ξένοι…
DESTATO
Συνέλευση Περάματος για την Αλληλεγγύη και τη Δράση
Categories
Για τους μονόκερους της τέχνης
ΓΙΑ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ (ΕΜΠΟΡΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΕΜΠΟΡΕΥΜΑΤΙΚΗΣ)
1) Η τέχνη δεν είναι η πιο “υψηλή” έκφραση του “πνεύματος” όπως επί αιώνες τώρα προσπαθούν να μας πείσουν οι μετέχοντες στο ιδεαλιστικό μπλοκ, αλλά μια σφαίρα αποκομμένη από την πραγματικότητα και τη ζωή. Μια σφαίρα που αποκόπηκε από την πραγματικότητα και τη ζωή, ταυτόχρονα με τον τεχνητό διαχωρισμό μεταξύ ύλης και πνεύματος, χειρονακτικής και πνευματικής εργασίας (ή “βάναυσης” και “αριστοκρατικής”) που συνόδεψε τον διαχωρισμό της κοινωνίας σε τάξεις. Η τέχνη λοιπόν είναι η πορδή της εξουσίας.
2) Σε μια αταξική κοινωνία δεν θα υπάρχει τέχνη, δεν θα υπάρχει όχι μόνο επειδή δεν θα έχει λόγο ύπαρξης αφού τη ζωή θα τη ζουν οι άνθρωποι και δεν θα την αναπαριστούν, αλλά και επειδή θα ξαναβρεί την θέση της στη γη. Η ενοποίηση πράξης και θεωρίας, υλικής και πνευματικής εργασίας που θα φέρει η κατάργηση των τάξεων θα ενοποιήσει και την τέχνη με τα υπόλοιπα κομμάτια της κοινωνικής ζωής, σε βαθμό που δεν θα υπάρχει ως τέτοια – ως ιερή, ως Τέχνη. Θα ξεπεραστεί!
3) Ενώ ο μόνος τρόπος που θα έπρεπε να θεωρεί κάποιος εχθρός της ταξικής κοινωνίας την τέχνη είναι μέσα από την προοπτική της κατάργησης της και της ενοποίησης της με την υπόλοιπη κοινωνική ζωή, ωστόσο υπάρχουν κάποιοι ιδεαλιστές που θεωρούν αρκετά ανατρεπτικό το να την εξυψώνουν ακόμα περισσότερο από ότι οι αστοί! Τη διαθέτουν χωρίς αντίτιμο ή για να μιλάμε στη δημοτική – τζάμπα και την ονομάζουν αντιεμπορευματική. Το ζήτημα εδώ έχει δύο σκέλη. Πρώτον, όχι μόνο ακολουθούν τον ιδεαλιστικό διαχωρισμό πνεύματος και ύλης αλλά τον φτάνουν στα όρια του, προστατεύοντας την “ιερή” αυτή σφαίρα από το (πράγματι) “μιαρό” εμπόριο ενώ δεν έχουν πρόβλημα να εμπορευτούν την “ταπεινή” και “βάναυση” χειρονακτική τους εργασία ή την εργατική τους δύναμη. Δεύτερον παραμένει θεαματική. Διατηρεί δηλαδή το βασικό χαρακτηριστικό της αστικής τέχνης (Μια ομάδα ταλαντούχων καλλιτεχνών κλείνεται στο εργαστήριο της και αφού παράγει το “έργο τέχνης” το παρουσιάζει σε δεκάδες ή εκατοντάδες θεατές οι οποίοι δεν έχουν κανένα δικαίωμα παρέμβασης σε αυτό).
4) Αν κάποιος θέλει να πάρει παραδείγματα αντιεμπορευματικής και αντιθεαματικής τέχνης ας παρακολουθήσει τα λαϊκά δρώμενα και τα δημοτικά τραγούδια. Εκεί δεν υπάρχει κάποιος καλλιτέχνης που να δημιουργεί “ελεύθερα”, με την αστική έννοια του όρου, ξεχωρίζοντας από το “κοινό”. Η καλλιτεχνική δημιουργία είναι προϊόν της συλλογικής εμπειρίας της κοινότητας και το ό,τι είναι τζάμπα δεν χρειάζεται να επισημανθεί..
Ex Negativo Θεσσαλονίκη, Σεπτέμβρης 2007
Οι καταπιεσμένοι στεκόμαστε ο ένας πλάι στον άλλο… Για την σύσφιξη των δεσμών αλληλεγγύης και συντροφικότητας και την οργάνωση της συλλογικής γραμμής αμυνάς μας σ’ όλες τις γειτονιές , ενάντια στην λεηλασία και την υποδούλωση της ζωής μας. Μακριά από κομματικές διαδικασίες , με ανοιχτές συνελεύσεις, αντιεραρχικά, συλλογικά και αυτοοργανωμένα .
ΠΕΡΝΑΜΕ ΣΤΗΝ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΜΕΤΡΟ ΤΩΝ ΚΥΡΙΑΡΧΩΝ.
Η δολοφονική επίθεση του Ισραήλ τα ξημερώματα της 31ης Μαϊου κατά του στόλου της Ελευθερίας δεν μας άφησε αμέτοχους και αποφασίσαμε να συμμετέχουμε στις κινητοποιήσεις. Έτσι αναβάλλαμε την προβολη της ταίνιας για σήμερα.
Θα προβληθεί η ταινία «Μνήμες Λεηλασίας» του αργεντινού σκηνοθέτη Σολάνας στην οποία απεικονίζεται η οικονομική και κοινωνική εξαθλίωση της Αργεντινής όταν το 2001 εντάχθηκε στο Δ.Ν.Τ.
Επειδή οι ομοιότητες με την ελληνική πραγματικότητα δεν είναι καθόλου τυχαίες και συμπτωματικές, σας καλούμε στην εκδήλωση προβολής σήμερα Τρίτη 1η Ιουνίου, στις 8.00μμ στην Πλατεία Ηρώων στο Πέραμα.
Αντιεραρχικά, Συλλογικά και Αυτοοργανωμένα.
Χωρίς εκπροσώπους – Χωρίς διαμεσολαβητές.
Ανοιχτές Συνελεύσεις σ’όλες τις γειτονιές.
Categories
Τα ξημερώματα της Δευτέρας 31/5/2010 Ισραηλινός στρατός επιτέθηκε στα πλοία του “Στόλου Ελευθερίας” , μιας διεθνούς πρωτοβουλιάς αλληλεγύης προς τους αποκλεισμένους παλαιστίνιους της λωρίδας της Γάζας. Τα πλοια μετέφεραν ανθρωπιστικό υλικό (τρόφιμα , φάρμακα και προκατασκευασμένα σπίτια ). Η κατάληξη τραγική. Δεκαεννιά νεκροί και δεκάδες τραυματίες . Απο τη μια , η δολοφονική επίθεση εναντιά σε ανθρώπους που θέλησαν να σπάσουν τον στρατιωτικό αποκλεισμό και να εκφρασουν την έμπρακτη αλληλεγγύη τους σ’ενα λαό που καθημερινά αντιμετωπίζει την εξαθλίωση και το θάνατο. Απο την άλλη οι κυνικές δηλώσεις της κυβέρνησης του Ισραήλ , ενος κράτους που εδω και δεκαετίες προβαίνει σε μαζικές σφαγές κλιμακώνοντας τη βια στην περιοχή , περι τρομοκρατών που θέλησαν παράνομα να περάσουν στα συνορα του . Μεσα σε ολα αυτα το ελληνικό κράτος , προσπαθέι να κρατήσει μια “ουδέτερη” και “αμέτοχη” σταση ενώ παράλληλα αυτη την εποχή πραγματοποιεί κοινές στρατιωτικές ασκήσεις με το Ισραήλ. Εκπρόσωποι της κυβέρνησης και του κοινοβουλιου εμφανίζονται συντετριμενοι απο το γεγονος και με κροκοδειλιά δάκρυα στα ματια σπεύδουν να καταδικασουν τη βιαιη επιθεση . Επίθεση που απορρέει απο ένα καθεστώς διεθνούς τρομοκρατιας και την προσπάθεια για την επιβόλη μιας παγκόσμιας κυριαρχίας που και το ιδιο το ελληνικό κράτος συντηρεί. Η ελληνική δημοκρατία μεσα στην οδυνη και το θρήνο της , δεν παρέλειψε να απαντησει με βίαιη καταστολή απέναντι στην οργη και τις κραυγές διαμαρτυρίας που εκφράστηκαν σε συγκεντρώσεις που πραγματοποιήθηκαν πανελλαδικά.
Η ΟΡΓΗ ΜΑΣ ΘΑ ΣΠΑΣΕΙ ΚΑΘΕ ΣΥΝΟΡΟ
Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΗ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΟΥΣ
2ΗΜΕΡΟ ΠΡΟΒΟΛΩΝ
ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ – ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ & ΤΑΞΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ
Έξω από κομματικές διαδικασίες.
Αντιεραρχικά, Συλλογικά και Αυτοοργανωμένα.
Χωρίς εκπροσώπους – Χωρίς διαμεσολαβητές.
Ανοιχτές Συνελεύσεις σ’όλες τις γειτονιές.
