Categories
Categories
Για την 5η Μάη…
Τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν στην πλημμυρισμένη από κόσμο Αθήνα της Τετάρτης 5 Μαίου 2010 είναι τόσο δύσκολο να γίνουν κατανοητά, να αναλυθούν, να ερμηνευτούν.
Δύο κόσμοι βρέθηκαν πάλι σε σύγκρουση. Ο ένας, ο παλιός σάπιος κόσμος της εξουσίας, της καταστολής με τις ορδές των ΜΑΤ και τους έμμισθους κονδυλοφόρους των ΜΜΕ, της λεηλασίας με τους πολιτικούς πίσω από τα έδρανα να συνομοτούν εναντίον της κοινωνίας, της υποταγής με τα αφεντικά να υποβάλλουν τους εργαζόμενους στα συνήθη παιχνίδια δοκιμασίας της αξιοπρέπειας τους.
Απέναντι του ο κόσμος της αντίστασης, της ανυπακοής, της αμφισβήτησης φάνταζε πρωτόγνωρα δυνατός με τις 200.000 κόσμου που κατέκλυσαν κάθε δρόμο της μεγαλούπολης, κάθε γωνιά της. 200.000 άνθρωποι, μία μεγάλη αγκαλιά, συνευρέθηκαν με αφορμή το αίτημα απόσυρσης των αντικοινωνικών μέτρων, που η οικονομική ελίτ του καπιταλισμού παγκόσμια και εγχώρια επιβάλλει ως μοναδικό μέσο σωτηρίας της οικονομίας. Το πλήθος εναντιώθηκε στο φόβο και την απελπισία, που το διεφθαρμένο και ξοφλημένο πολιτικό σύστημα και τα φερέφωνα του καθημερινά διοχετεύουν, επιλέγοντας να ξεδιπλώσει οργή εναντίον του και με πρωτοφανή για τα ελληνικά δεδομένα αριθμητική συμμετοχή σε συγκρούσεις προσπάθησε να εισβάλλει στη βουλή. Εκτυλίχθηκαν ασταμάτητες επιθέσεις κατά των αστυνομικών δυνάμεων και της βουλής από μερικές χιλιάδες κόσμου. Την ίδια στιγμή κάποιες άλλες δεκάδες χιλιάδες στοιβαγμένες επί της φιλλελήνων, της ερμού και της μητροπόλεως τους ενθάρρυναν φωνάζοντας «να καεί να καεί το μπουρδέλο η βουλή» αντιστεκόμενοι όλοι μαζί, παρά το τεράστιο σύννεφο καπνού που σχημάτιζαν οι ασταμάτητες ρίψεις δεκάδων δακρυγόνων. Αυτή είναι η εικόνα που τα μέσα αναπαρήγαγαν ως «ειρηνική διαδήλωση που αμαυρώθηκε από λίγους κουκουλοφόρους».
Δυστυχώς όμως μέσα στη μεγαλειώδη διαδήλωση, στον ενθουσιασμό του πλήθους, στο ασίγαστο πάθος του και στη συγκρουσιακή του ορμή, που τρόμαξε τόσο τους χιλιάδες αστυνομικούς αλλά και το πολιτικό και οικονομικό σύστημα του τόπου και όχι μόνο, ένα τραγικό γεγονός έμελε να τα επισκιάσει όλα. Η φωτιά από μολότωφ σε υποκατάστημα της τράπεζας MARFIN οδήγησε σε θάνατο από αναθυμιάσεις τρεις εργαζόμενους. Την Παρασκευή Ζούλια, την Αγγελική Παπαθανασοπούλου και τον Επαμεινώνδα Τσακάλη, τους οποίους η εργοδοτική τρομοκρατία του μεγαλοεπιχειρηματία βγενόπουλου και κάποιων διευθυντικών στελεχών εγκλώβισαν μέσα στο νεοκλασικό κτίριο με τα ανύπαρκτα μέσα πυροπροστασίας, με την απουσία εξόδων διαφυγής και άθραυστων υαλοπινάκων ασφαλείας, υπό την απειλή απόλυσης, όπως άλλωστε καταγγέλλουν εργαζόμενοι της MARFIN. Παράλληλα στους δρόμους πραγματοποιούνταν η ογκοδώστερη ίσως μεταπολιτευτική διαδήλωση. Θα ήταν εγκληματικά αφελές, όπως άλλωστε και αποδείχτηκε, να πιστεύει κάποιος ότι ο συνδυασμός πλήθους και οργής, που τα μέτρα έβγαλαν στους δρόμους δεν θα δημιουργούσε ένα εκρηκτικό μίγμα με κύριο αποδέκτη των επιθέσεων του τους φορείς της κρατικής και καπιταλιστικής βαρβαρότητας, αστυνομία, κρατικά κτίρια και τράπεζες. Τις τράπεζες που αποτελούν πλέον στη συνείδηση της πλειονότητας των ανθρώπων, τον κυριότερο φορέα δυστυχίας που απλώνει ο καπιταλισμός σε ολοένα και περισσότερες μεριές του πλανήτη, κάτι που φάνηκε εμπράκτως στη διαδήλωση με τον κόσμο να επευφημεί κάθε φορά που κάποια τράπεζα δεχόταν επίθεση. Παρόλα αυτά κάποιοι προτίμησαν να αναγκάσουν τους εργαζόμενους να δουλέψουν χωρίς να αναλάβουν τις τεράστιες ευθύνες που τους αναλογούν.
Κάποιες χιλιάδες κόσμου που είχαν παραμείνει στους δρόμους, μετά τις πολύωρες συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής, επιχειρούσαν παρόλη την κόπωση να ξανακινηθούν από τα προπύλαια προς τη βουλή, διαμέσου ομόνοιας και σταδίου, με συγκρουσιακές διαθέσεις. Στην MARFIN όμως ο κόσμος σταματούσε, αφού ήδη κυκλοφορούσε η είδηση για το συμβάν. Μετά από κάποιο χρονικό διάστημα που ακροβατούσε ως φήμη, διατηρώντας ζωντανές τις ελπίδες του πλήθους ότι πρόκειται για κάποιο επεχθές παιχνίδι της εξουσίας και των μμε, η είδηση επιβεβαιώθηκε και όλοι αποχωρούσαν παγωμένοι. Οι μπάτσοι, χωρίς κανένα λόγο και ενώ το πλήθος υποχωρούσε, εκμεταλλεύτηκαν την αναστροφή του κλίματος και επιτέθηκαν με αγριότητα εκτοξεύοντας δακρυγόνα και κρότου-λάμψης. Σχεδόν ταυτόχρονα, μετά από εντολή του υπουργείου προπο και την αναγγελία για απαγόρευση κυκλοφορίας, ξεκινούσε ο αποκλεισμός μίας τεράστιας έκτασης στο κέντρο της πόλης από όλων των ειδών μπάτσους, ΜΑΤ, δέλτα, ζήτα, δίας, ασφαλίτες. Διμοιρίες των ματ και δυνάμεις δίας επιτέθηκαν αναίτια, με χειροβομβίδες κρότου-λάμψης και πυροβολισμούς, στην κατάληψη «Χώρος Ενιαίας Πολύμορφης Αναρχικής Δράσης» επί της οδού Ζαϊμη, όπου και προσήγαγαν 11 ανθρώπους, εισέβαλλαν στο Στέκι Μεταναστών στην οδό Τσαμαδού και σε καφετέριες των Εξαρχείων προκαλώντας εκτεταμένες ζημιές, ενώ προσήγαγαν όποιον κυκλοφορούσε στους γύρω δρόμους. Η καταστολή στο ζενίθ.
Τα μέσα που είχαν αναστείλλει την απεργία τους εξαιτίας των γεγονότων, άδραξαν την ευκαιρία και ασελγώντας επί των θυμάτων, εκτέλεσαν με ακρίβεια τις διαταγές που είχαν λάβει. Έσπευσαν να στήσουν το σύνηθες κατηγορητήριο, ενοχοποιώντας απερίφραστα τον αναρχικό-αντιεξουσιαστικό χώρο, υποδεικνύοντας τον ως υπεύθυνο για το τραγικό συμβάν, αφαιρώντας πλήρως τις τεράστιες ευθύνες της ηγεσίας της MARFIN. Η πάγια τακτική αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης. Ένας χώρος που έχει αποδείξει τον σεβασμό του στην ανθρώπινη ζωή, με κινήσεις αλληλεγγύης σε μετανάστες και γηγενείς και θύματα κατ’ευφημισμόν εργατικών ατυχημάτων να στέκεται με την πλάτη στον τοίχο, ενώ κράτος και κεφάλαιο που οπλίζουν το χέρι δολοφόνων και θυσιάζουν ανθρώπους στο βωμό της ανάπτυξης και του κέρδους να βρίσκονται στο απυρόβλητο. Καμία αναφορά για τις ευθύνες βγενόπουλου. Δεν περιμέναμε βέβαια κάτι διαφορετικό ούτε και τρέφουμε αυταπάτες, για το γεγονός ότι η πολιτική και οικονομική ηγεσία θα χρησιμοποιούσε το τραγικό περιστατικό για να εντείνει ακόμη περισσότερο την προσπάθεια που καταβάλλει να στοχοποιήσει και να καταστείλει τον πλέον ριζοσπαστικό πολιτικό χώρο. Είναι δεδομένοι οι φόβοι και η αγωνία τους, ιδιαίτερα στην οικονομική συγκυρία που ζούμε μήπως και συνευρεθούν η σκέψη, ο λόγος και οι πρακτικές των αναρχικών με την λαϊκή οργή που καθημερινά συσσωρεύεται. Όσο εντείνεται η υφαρπαγή εργασιακών κεκτημένων και η λεηλασία των ζωών μας με την οικονομική αφαίμαιξη που μας αναγκάζουν δια της βίας να υποστούμε για να μη καταρρεύσει το χρεοκοπημένο σύστημα τους οι φόβοι αυτοί μεγαλώνουν. Έχουν άλλωστε κάθε λόγο να τρομάζουν μετά τα δεκεμβριανά και την ανήλεη επίθεση των ανθρώπων στα σύμβολα του παρηκμασμένου κόσμου, μια επίθεση που επαναλήφθηκε την 5η Μαίου.
H ευθύνη που αντιστοιχεί στον βγενόπουλο, δεν απαλλάσει τους φυσικούς αυτουργούς, άτομα και ομάδες ανθρώπων ο οποίοι οικειοποιούνται τις πρακτικές του αναρχικού-αντιεξουσιαστικού χώρου, χωρίς όμως τα απαραίτητα ιδεολογικά και ηθικά χαρακτηριστικά ελλείψει των οποίων η κοινωνική αντιβία από απελευθερωτική διαδικασία μετατρέπεται σε κοινωνικό κανιβαλισμό. Δεν σκοπεύουμε να αποφύγουμε την πραγματικότητα, ούτε να καλυφθούμε πίσω από θεωρίες συνομωσίας. Αν το κάψιμο μίας τράπεζας ισοδυναμεί με την καταστροφή ενός εχθρικού συμβόλου, ο θάνατος ανθρώπων μέσα σε αυτήν, ως αποτέλεσμα δράσης που προκύπτει από την ανοχή σε πρόσωπα και καταστάσεις, δημιουργεί κίνδυνο να μετατραπεί, στις συνειδήσεις των ανθρώπων, ο κόσμος ελευθερίας και αξιοπρέπειας για το ρίζωμα του οποίου καθημερινά παλεύουμε, σε κόσμο ολοκληρωτισμού. Ο τρόπος με τον οποίο εκτυλίχθηκε η εμπρηστική επίθεση στη MARFIN, είτε είναι αποτέλεσμα εγκληματικής αμέλειας, είτε αδιαφορίας σε βαθμό κυνικότητας, είτε δολοφονικής ενέργειας, είναι προϊόν μιας μηδενιστικής αντίληψης που χρησιμοποιεί τη βία ως αυτοσκοπό και μέσο επιβολής, που αναγνωρίζει μόνο τον εαυτό της ως εξεγερτικό υποκείμενο και στρέφεται εναντίον όλων. Πρόκειται ουσιαστικά για τη βία που θέλουμε να ανατρέψουμε, νοσηρό δημιούργημα της εξουσίας και των ανταγωνιστικών σχέσεων που αναπαράγει, προς όφελος του ο καπιταλισμός. Αντίθετα, η κοινωνική αντιβία προκύπτει ως η φυσική αντίδραση των εξουσιαζόμενων ενάντια στη βία των εξουσιαστών. Χαρακτηρίζεται από σεβασμό στην ανθρώπινη ζωή, έχει ως στόχο συγκεκριμένα σύμβολα και φορείς εκμετάλλευσης και καταπίεσης.. Αποτελεί μέσο συνοχής και όπλο στα χέρια των καταπιεσμένων στον κοινωνικό-ταξικό πόλεμο ενάντια σε αφεντικά και εξουσία.
Ο επαναπροσδιορισμός του κράτους και η παλινόρθωση του καπιταλισμού στην ελληνική πραγματικότητα, απαιτούν την κοινωνική συναίνεση, την πειθαρχία, την υπακοή. Μόνο έτσι οι εξουσιαστές θα εκπονίσουν το πρόγραμμα εξαθλίωσης και δυστυχίας που έχουν ήδη εξαγγείλει, χωρίς να βγουν λαβωμένοι από την θεσμική και οικονομική κρίση, που δημιουργεί ολοένα και μεγαλύτερες ρωγμές στις βεβαιότητες. Η αφήγηση τους αλλάζει συνεχώς δεδομένα. Από τη σωτηρία της πατρίδας και την αναστήλωση του κράτους έθνους, περνάει στην παραδοχή της αποτυχίας του μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος, διατυμπανίζει το κράτος-ασφάλειας και το κράτος-φύλακα της νομιμότητας, που δεν διστάζει να θυσιάσει ακόμη και τα δικά του παιδιά για να διασωθεί. Υποσχέσεις και ελπίδες καθημερινά παρέχονται απλόχερα, μεγαλόστομες δηλώσεις πλημμυρίζουν τα κανάλια, μάταια όμως. Στο υπάρχον πολιτικό και οικονομικό σύστημα η κοινωνία δείχνει ολοένα και λιγότερη αποδοχή, η υπομονή εξαντλείται. Είναι αυτό το δεδομένο που επιτάσσει την ακόμη εντονότερη παρουσία μας στους δρόμους, στις πλατείες, στις γειτονιές, στους χώρους δουλειάς και οπουδήποτε άνθρωποι αντιστέκονται και αντιμετωπίζουν τη βαρβαρότητα του εξουσιαστικού συρφετού. Και επειδή οι υποσχέσεις δεν μας αρέσουν, προτιμούμε τις πράξεις, θα μας βρίσκουν μπροστά τους με συνελεύσεις, κείμενα, καταλήψεις, παρεμβάσεις, απεργίες, συγκρούσεις, μαζί με όσους τολμούν να αμφισβητούν τους κυρίαρχους και τη συναισθηματική, διανοητική και υλική φτώχεια που επιβάλλουν. Στο πεδίο των κοινωνικό-ταξικών συγκρούσεων ήμασταν, ήμαστε και θα ήμαστε πάντα στη πρώτη γραμμή.
Ούτε ένα βήμα πίσω
Ενάντια σε κάθε εξουσία
Ενάντια στη λεηλασία της ζωής μας
Αγώνας για την αξιοπρέπεια και την ελευθερία
DeStato
Συνέλευση Περάματος
για την Αλληλεγγύη και τη Δράση
Τι μεσολάβησε, τι ήταν αυτό που μπόρεσε να διαλύσει μέσα σε μια στιγμή ότι μπορούσε να φέρει μια απο τις μεγαλύτερες απεργίες της μεταπολιτευτικής περιόδου της Ελλάδας; Τι ήταν αυτό που έκανε χιλιάδες αγωνιζόμενους ανθρώπους με την οργή να βγαίνει πηγαία απο μέσα τους να εγκατέλειψουν τους δρόμους μουδιασμένοι και με το χαμόγελο του αγώνα παγωμένο στα χείλη τους;
05/05/10 στο κέντρο της αθήνας εκτιλήχθηκε μια απο τις σημαντικότερες πορείες στα μεταπολιτευτικά χρόνια. Οι διαδηλωτές που ξεπερνούσαν τις 200.000, κατέβηκαν στους δρόμους με δυναμισμό και με μια οργή τόση που δεν οπισθοχωρούσαν στα τόσα χτυπήματα που δέχτηκαν. Έβλεπες οικογένειες ολόκληρες, μανάδες με τα παιδιά τους, απωλημένους, άνεργους νέους, ανθρώπους που ξέρουν πως λεηλατούνται οι ζωές τους με βία καθημερινά και βγήκα να υπερασπιστούν την αξιοπρέπειά τους , ότι μοιάζει να τους έχει απομείνει. Οι δυνάμεις καταστολής στο γνώριμο πια σε όλους ρόλο τους, να προστατεύουν και να προασπίζονται την σαπίλα που θα καταπιεί μια μέρα και αυτούς τους ίδιους, ψεκάζανε συνεχώς με χημικά κάνοντας μερικά σημεία απροσπέλαστα εγκλωβίζοντας τον κόσμο. Παρά τις συνεχόμενες προσπάθειες όμως δεν κατάφεραν να διαλύσουν αυτό το κύμα ανθρώπων, η οργή και το πείσμα ενάντια στην τρομολαγνία τους κρατούσε δυνατούς στους δρόμους…..και μέσα σε όλα αυτά «χώρεσε» η φριχτή απώλεια 3 ανθρώπων. Μα πως θα μπορούσε κάποιος απο όλους αυτούς που βρέθηκαν στο δρόμο να είδε τους εργαζόμενους και να πυρπόλησε τελικά την τράπεζα; Πέθαναν 3 άνθρωποι, τρείς εργαζόμενοι και το ερώτημα που προκύπτει είναι, πότε έγινε η βία αυτοσκοπός; Η είδηση φάνταζε αδιανόητη, κανείς δεν ήθελε να το πιστέψει και όλοι περίμεναν εναγωνίως την διάψευσή της. Τραγικές φιγούρες , μουδιασμένοι αγωνιστές, παγωμένα βλέμματα συνέτασαν το σκηνικό της αποχώρησης….
Για άλλη μια φορά οι υπηρέτες της εξουσίας, οι δημοσιογράφοι, κατάφεραν να αμαυρώσουν τους θανάτους, να τους χρησιμοποιήσουν για τις σκοπιμότητες της εξουσίας, να προσπαθήσουν να συντηρητικοποιήσουν τον κόσμο, να ανακόψουν το ρεύμα της κοινωνικής αντίστασης, ενάντια στα βιαιότερα σχέδιά παράδοσης του κοινωνικού πλούτου στα διεθνή τραπεζικά και χρηματιστηριακά συμφέροντα, που είδαν να ξεχύνετε χτες στους δρόμους του κέντρου. Κατέδειξαν τον αναρχικό/αντιεξουσιαστικό χώρο ως δολοφόνους, αποσιωπόντας πλήρως ως γνήσιοι υπόδουλοι του συστήματος τις εγκληματικές ευθύνες όλων αυτών των αφεντικών που με όπλο τους την εργασιακή επισφάλεια κρατάνε ομήρους τους εργαζομένους. Ήρθε λοιπόν η συγκυρία που τους βόλεψε στον μέγιστο βαθμό. Προπαγάνδιζαν την καταδίκη τέτοιων πρακτικών εδώ και χρόνια, τώρα πια έχουν και τα στοιχεία που τους χρειάζονται για να την στηρίξουν και να πλατήνουν την απήχησή της. Ταυτόχρονα ήρθε μάλλον η στιγμή που και ο βαλόμενος πολιτικός χώρος καλλείται να διαχειριστεί a priori τις μεθόδους και τους τρόπους υλοποίησης τους δίνοντας την σαφή του θέση απέναντι στα γεγονότα.
«Η κρίση είναι μια κρίση συνείδησης, μια κρίση που δεν μπορεί πια να δεχτεί τους παλιούς κανόνες, τα παλιά σχέδια, τις αρχαίες παραδόσεις. Και αναλογιζόμενοι πως είναι ο κόσμος τώρα, με όλη αυτή τη μιζέρια, τις αντιθέσεις, την καταστρεπτική κτηνωδία, τις επιθέσεις και άλλα τόσα.. Ο άνθρωπος έχει μείνει στάσιμος, είναι ακόμα άγριος, βίαιος, επιθετικός, άπληστος, ανταγωνιστικός και δημιούργησε μια κοινωνία μέσα σε αυτά τα όρια»
Τζ. Κρισναμούτρι
Categories
Ανακοινώθηκαν τα δεύτερα νέα μέτρα…
Ανάμεσα τους ξεχωρίζουμε:
1.Καταργείται ο 13ος και ο 14ος μισθός στον δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα. Οι έχοντες μεικτές αποδοχές άνω των 3000 ευρώ, δεν θα παίρνουν καθόλου δώρα και επιδόματα. Όσοι κινούνται κάτω από αυτό το όριο, θα παίρνουν 250 ευρώ το Πάσχα, 250 ευρώ ως επίδομα αδείας και 500 ευρώ τα Χριστούγεννα.
2.Μειώνονται κατά 8% επιπλέον τα επιδόματα στο δημόσιο τομέα, ενώ για τους εργαζόμενους στον ευρύτερο δημόσιο τομέα όπου δεν υπάρχουν επιδόματα, θα περικοπούν οι μισθοί κατά 3% επιπλέον.
3.Καταργείται η 13η και η 14η σύνταξη για όλα τα ταμεία (δημόσιο-ιδιωτικό). Για συντάξεις κάτω των 2.500 ευρώ (μεικτά) οι συνταξιούχοι θα παίρνουν ως επίδομα 200 ευρώ το Πάσχα, 200 ευρώ το καλοκαίρι και 400 ευρώ τα Χριστούγεννα.
4.Παγώνουν οι μισθοί και οι συντάξεις (σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα) για όλη τη διάρκεια του προγράμματος στήριξης και της επιτήρησης από ΕΕ-ΔΝΤ, δηλαδή καταρχήν για τα επόμενα 3 χρόνια, με πιθανότητα μέχρι και μια δεκαετία που μπορεί να κρατήσει η επιτήρηση.
5.Αυξάνονται κατά 10% όλοι οι συντελεστές Φ.Π.Α., δηλαδή ακριβαίνουν τα πάντα κατά 10%. Ο συντελεστής του 21% γίνεται 23%, του 10% γίνεται 11% και ο συντελεστής του 5% γίνεται 5,5%.
6.Αυξάνονται, επίσης, κατά 10% επιπλέον οι ειδικοί φόροι κατανάλωσης σε ποτά, τσιγάρα και καύσιμα.
7.Αυξάνονται οι αντικειμενικές αξίες των ακινήτων, δηλαδή αυξάνει ο φόρος για την αγορά ή την μεταβίβαση κατοικίας.
8.Ξεκινά διαβούλευση με τους “κοινωνικούς εταίρους” (εργοδοτικές οργανώσεις και εργατοπατέρες) για αλλαγές στο όριο απολύσεων (είναι σήμερα στο 2%) και μειώσεις στις αποζημιώσεις απόλυσης εργαζομένου.
9.Κόβεται η καταβολή της δεύτερης δόσης του ειδικού επιδόματος αλληλεγγύης.
10.Προωθούνται ρυθμίσεις βάσει των οποίων θα μειώνεται η αποζημίωση για την υπερωριακή απασχόληση.
11.Ορίζονται νέα (χαμηλότερα) επίπεδα κατώτατων αποδοχών για τους νέους και τους μακροχρόνια ανέργους (κατάργηση ουσιαστικά των συλλογικών συμβάσεων εργασίας).
12.Από το 2011 θα ξεκινήσει η εφαρμογή ενιαίου μισθολογίου στο δημόσιο τομέα (περαιτέρω μείωση των αποδοχών μέσω της πλήρους περικοπής επιδομάτων)
13.Ανοίγουν τα κλειστά επαγγέλματα και απελευθερώνεται ο τομέας των μεταφορών και της αγοράς ενέργειας (ιδιωτικοποιήση και των τελευταίων τομέων που έχουν απομείνει στη διαχειρίση του δημοσίου).
Τα μέτρα θα κατατεθούν προς ψήφιση στο κοινοβούλιο με τη διαδικασία του κατεπείγοντος μέσα στις επόμενες 2-3 μέρες.
Σχετικά με το νέο ασφαλιστικό νομοσχέδιο που θα κατατεθεί και αυτό άμεσα προβλέπονται:
1.Η εξίσωση των ορίων ηλικίας ανδρών και γυναικών να αρχίσει από το 2011 με τριετή περίοδο προσαρμογής.
2.Υπολογισμός της σύνταξης με βάση το σύνολο του εργασιακού βίου
και σύνδεση του χρόνου συνταξιοδότησης με την εξέλιξη του προσδόκιμου χρόνου ζωής (δηλαδή αυτόματη αύξηση της ηλικίας συνταξιοδότησης αν κριθεί ότι έχει αυξηθεί ο προσδόκιμος μέσος χρόνος ζωής του πληθυσμού).
3.Περικοπές στη λίστα των βαρέων και ανθυγιεινών επαγγελμάτων.
4.Ελάχιστη “εγγυημένη” σύνταξη για όσους υπερβαίνουν το 65ο έτος της ηλικίας τους, η οποία θα καταβάλλεται εφόσον πληρούνται συγκεκριμένα εισοδηματικά κριτήρια.
Μην φανταστεί κανείς ή καμία ότι η δεύτερη αυτή δέσμη νέων μέτρων (όσο επώδυνα κι αν είναι) θα είναι και η τελευταία. Είναι βέβαιο ότι είτε τον Ιούλιο είτε το αργότερο το φθινόπωρο θα ακολούθησουν κι άλλα μέτρα, πιο εστιασμένα πλέον στον ιδιωτικό τομέα με “επιχείρημα” την “αύξηση της ανταγωνιστικότητας”. Ενώ για κάθε οικονομικό μέγεθος-στόχο για τον οποίο θα υπάρχει “απόκλιση” κατά τη διάρκεια της επόμενης τριετίας, νέα μέτρα θα ανακοινώνονται. Το πιθανότερο, μάλιστα, είναι το διάστημα να μην αφορά μόνο την επόμενη τριετία αλλά η επιτήρηση να διαρκέσει όλη την τρέχουσα δεκαετία.
Categories
Αφίσα για την κρίση…
…από τη συνέλευση εξεγερμένων των περιοχών κορυδαλλού, νίκαιας, κερατσινίου, περάματος και πειραιά
Categories
κείμενο για την κρίση…
Το Σάββατο 17/4, στις 8.00μμ, προβολή “Οι λαχειοπώλες του ουρανού” των εκδόσεων ΔΙΑΔΟΣΗ, για τους ταξικούς αγώνες και τις άγριες απεργίες στον ελλαδικό χώρο τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης 1974-77.
Την Κυριακή 18/4, πάλι στις 8.00μμ, προβολή “πουλιά στο βάλτο” [οι γυναίκες στην αντίσταση], της Αλίντα Δημητρίου.
Μετά τις προβολές συντροφιάζουμε, κάνουμε πηγαδάκια, ανταλάσσουμε σκέψεις για τις εξελίξεις των τελευταίων ημερών.
Κρίση-«πτώχευση»-επιτήρηση σημαίνουν γενίκευση του κοινωνικού-ταξικού πολέμου
καμία συναίνεση στα νέα μέτρα…
«Όταν τραβούσατε τον κλήρο
πάντα τον μούτσο καταβροχθίζατε.
Μα ο καιρός των χαρούμενων
ναυαγίων πέρασε.
Όταν οι ναύαρχοι
πέσουν στη θάλασσα
εμείς μην υπολογίζετε
να τους ρίξουμε σωσίβιο,
εκτός κι αν είναι από πέτρα.»
Κρίση, έλλειμμα, χρέος, πτώχευση, spread, επιτήρηση, πρόγραμμα σταθερότητας, έκτακτα μέτρα, αναγκαία μέτρα, επιπρόσθετα μέτρα…
Μια εκστρατεία κοινωνικής τρομοκράτησης έχει εξαπολυθεί τους τελευταίους μήνες με επίκεντρο την καπιταλιστική κρίση και το κρατικό χρέος, ιδιαίτερα μετά τις σκηνοθετημένες εκλογές του Οκτώβρη για την παράδοση του κυβερνητικού θώκου στη σοσιαλφιλελεύθερη πολιτική διαχείριση. Η προσχεδιασμένη άγρια ταξική επίθεση του κεφαλαίου, για περαιτέρω συρρίκνωση του εργατικού κόστους και των συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων μαζί με τη συνέχιση των «αναγκαίων» καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, εμφάνιζε βραδυπορίες και αδυναμίες εφαρμογής από την προηγούμενη πολιτική ηγεσία, της οποίας το κοινωνικό κύρος ειδικά μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη είχε κουρελιαστεί. Μια «φρέσκια διακυβέρνηση», με «νωπή λαϊκή εντολή» (την οποία κατόρθωσε να αποσπάσει με μπόλικο προεκλογικό εμπόριο ελπίδας για αφελείς) ήταν απαραίτητη.
Βέβαια, οι υποσχέσεις και τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα εξανεμίστηκαν εν μία νυκτί. Ξαφνικά «ανακάλυψαν» τα «ψέματα των προηγούμενων για το ύψος του κρατικού ελλείμματος», «απόρησαν» και «αγανάκτησαν» από «την τραγική δημοσιονομική κατάσταση της χώρας» και επέβαλλαν μια «κατάσταση έκτακτης ανάγκης», καλώντας μας σε «εθνική συστράτευση» για την αντιμετώπισή της και προβάλλοντας για τους ίδιους την εικόνα της «ειλικρινούς κυβέρνησης που διαπραγματεύεται και μάχεται σκληρά για το καλό του τόπου».
«Να συμβάλλουμε όλοι για τη διάσωση της εθνικής οικονομίας» σκούζουν τα πολιτικά και οικονομικά αφεντικά και οι δημοσιογράφοι λακέδες τους. Όλοι αυτοί που τρώνε με χρυσά κουτάλια, εκμεταλλεύονται την ανθρώπινη εργασία, τσεπώνουν μίζες, βολεύουν ημέτερους και λυμαίνονται τον κοινωνικό πλούτο. Οι εργοδότες, οι μέτοχοι και τα στελέχη των επιχειρήσεων, το τραπεζικό και χρηματιστηριακό κεφάλαιο και τα golden boys του, οι κυβερνήτες, τα κομματικά επιτελεία και η εκλογική πελατεία τους, οι καναλάρχες, οι έμμισθοι κονδυλοφόροι και τα δημοσιογραφικά φερέφωνα, οι προϊστάμενοι της δημόσιας διοίκησης, των δημόσιων οργανισμών και των ασφαλιστικών ταμείων, όλος αυτός ο παρασιτικός συρφετός μάς καλεί για άλλη μια φορά να «σφίξουμε το ζωνάρι», να αποδεχτούμε νέα προγράμματα λιτότητας και περικοπών, μείωση μισθών, πάγωμα συντάξεων, επιπλέον φορολογικά χαράτσια και επώδυνες «διαρθρωτικές αλλαγές» σχετικά με το ασφαλιστικό, την «ευέλικτη» και επισφαλή εργασία και πάει λέγοντας. Πόσο άθλια και βαρετή επανάληψη των ίδιων τακτικών εξαπάτησης. 25 χρόνια η ίδια ιστορία, κάθε φορά με άλλο πρόσχημα. Και βέβαια καθόλου τυχαία, εγγυητές αυτού του παγκόσμιας εμβέλειας πειράματος κοινωνικής-ταξικής πειθάρχησης και βαθύτερης λεηλασίας είναι οι επιτηρητές της Ε.Ε, τα ντόπερμαν της Κομισιόν, με παράλληλη εποπτεία από το ΔΝΤ (Διεθνές Νομισματικό Ταμείο).
Έτσι, οι συντάξεις πρέπει να καθηλωθούν και οι μισθοί πρέπει να μειωθούν με περικοπή κατά 30% των δώρων του Πάσχα, των Χριστουγέννων και του επιδόματος αδείας, πέραν της μείωσης κατά 12% των υπόλοιπων επιδομάτων των δημοσίων υπαλλήλων (στην παρούσα φάση το μέτρο «περιορίζεται» στον δημόσιο τομέα, αλλά πόσο θα αργήσει αλήθεια η συζήτηση για επέκταση του μέτρου και στον ιδιωτικό;). Νέα χαράτσια πρέπει να επιβληθούν σε καύσιμα, τσιγάρα, ποτά μαζί με την αύξηση του ΦΠΑ σε όλες τις κατηγορίες (από 4,5 σε 5%, από 9 σε 10%, από 19 σε 21%) και νέες φορολογικές κλίμακες πρέπει να κατασκευαστούν για την επιβάρυνση, για άλλη μια φορά, των μισθωτών και των συνταξιούχων, τώρα πλέον και των λεγόμενων «μεσαίων εισοδημάτων». Ενώ ο αριθμός των επίσημα καταγεγραμμένων άνεργων έχει ήδη εκτοξευθεί στους 800.000 από τις αρχές Μάρτη, κάνοντας την πρόβλεψη του υπουργού εργασίας Λοβέρδου για 1.000.000 άνεργους μέσα στο 2010 να μοιάζει μετριοπαθής.
Η εγχώρια και υπερεθνική κυριαρχία, οι τοπικές και παγκοσμιοποιημένες ελίτ πολιτικής και οικονομικής ισχύος, που τα τελευταία 30 χρόνια (νεοφιλελεύθερης) ανάπτυξης και λεηλασίας ιδιοποιήθηκαν ασύλληπτο πλούτο και συσσώρευσαν τεράστια κέρδη, στις σημερινές συνθήκες οικονομικής και δημοσιονομικής κρίσης (που οι ίδιες προκάλεσαν) επιχειρούν να κοινωνικοποιήσουν τις ζημιές και να συνεχίσουν την επίθεση και τη λεηλασία τους. «Εμείς καρπωθήκαμε τα πάντα, εσείς θα πληρώσετε το λογαριασμό» είναι η κυνική δήλωσή τους. Με μια αποφασιστικότητα που γεμίζει τα κέντρα των πόλεων και τις γειτονιές με κάθε είδους μπάτσους: μπλόκα, πεζές και εποχούμενες περιπολίες, μηχανοκίνητες ομάδες ταχείας επέμβασης, αστυνομικούς της γειτονιάς, ασφαλίτες και μονάδες καταστολής πλήθους (τα γνωστά ΜΑΤ). Ένας πραγματικός στρατός κατοχής για την αντιμετώπιση ενδεχόμενων κοινωνικών αντιδράσεων, ταραχών ή εξεγέρσεων. Εξάλλου, οι μνήμες του «Δεκέμβρη» είναι ακόμα νωπές, τόσο κοινωνικά όσο και στα κρατικά επιτελεία.
Ο νέος γύρος του κοινωνικού-ταξικού μπράντεφερ έχει αρχίσει και ακούει στα ονόματα «Κρίση», «Επιτήρηση», «Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης». Και έπεται συνέχεια… Εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης στους χώρους δουλειάς, νέες ρυθμίσεις για την περαιτέρω «ελαστικοποίηση και ευελιξία της αγοράς εργασίας» (περισσότερη εργασιακή επισφάλεια), νομοθετήματα για την πλήρη αποδόμηση του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης, διόγκωση του εφεδρικού εργασιακού στρατού των ανέργων. Οι κανάγιες είναι στυγνοί: «δουλέψτε περισσότερο για λιγότερα», μόνο έτσι θα μειωθεί το κόστος, θα ξαναγίνουν επενδύσεις, θα κινηθούν κεφάλαια, θα δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας, θα βγούμε από την κρίση. Και βλέπουμε…
Κι έτσι τα ερωτήματα προκύπτουν αβίαστα. Είναι δυνατόν κάποιος ή κάποια μετά από τόσα χρόνια αφαίμαξης και κοροϊδίας να πιστεύει και να εμπιστεύεται ακόμα τον πολιτικό και επιχειρηματικό κόσμο και τους υπερεθνικούς του σχηματισμούς (όπως η ΕΕ, το ΔΝΤ κλπ); Είναι δυνατόν να υπομείνουμε αγόγγυστα και καρτερικά τη λεηλασία μας και να συναινέσουμε στη συντριβή μας; Οι αυταπάτες για «δικαιώματα» και «κεκτημένα» των υποτελών τελείωσαν. Κάθε πίστη ή πίστωση σε αυτόν τον παρηκμασμένο κόσμο αλλοτρίωσης, εκμετάλλευσης και υποταγής πρέπει να στερέψει το ταχύτερο. Το κρατικό-καπιταλιστικό σύστημα δεν έχει τίποτα πλέον να υποσχεθεί πέρα από περισσότερη φτώχεια (υλική, συναισθηματική, διανοητική), οικολογική καταστροφή, ανθρώπινα συντρίμμια, φοβικά σύνδρομα, και καταστολή.
Ας οργανώσουμε και ας ενδυναμώσουμε, λοιπόν, τα μέτωπα και τα χαρακώματα μας στον κοινωνικό-ταξικό πόλεμο που λυσσομανάει. Προωθώντας τη λογική της κοινότητας, της αλληλοβοήθειας και της έμπρακτης αλληλεγγύης στις γραμμές των εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων, μακριά από πλαστούς διαχωρισμούς και τεχνητές διαιρέσεις (εργαζόμενοι-άνεργοι, παλιοί-νέοι ασφαλισμένοι, ντόπιοι-μετανάστες κ.α.). Προωθώντας τη λογική της σύγκρουσης με την πολιτική και οικονομική εξουσία και τους υπερασπιστές της έναντι της μοιρολατρείας, της εξατομίκευσης, της ατομικής και κοινωνικής συντριβής. Προωθώντας τη λογική της άμεσης συλλογικής δράσης, χωρίς ιεραρχίες, ειδικούς και διαμεσολαβητές, μακριά από κάθε κομματική, συνδικαλιστική ή μιντιακή χειραγώγηση. Όχι μόνο για την άμυνα και τη διάσωσή μας, όχι μόνο για τα λίγα και τα άμεσα, αλλά για τον αυτοκαθορισμό της ίδιας μας της ζωής στην προοπτική μιας κοινωνίας ελεύθερης και αυτοοργανωμένης, χωρίς εξουσία, ταξική διαίρεση, κοινωνικές διακρίσεις, αλλοτρίωση και υπαρξιακά δράματα.
…αντεπίθεση στη λεηλασία κράτους-αφεντικών
Categories
Μερικές σκέψεις για το Mεταναστευτικό…
Διαβάζω εδώ και μία βδομάδα περίπου το σχέδιο νόμου, τα διάφορα άρθρα, τα διάφορα σχόλια στο internet για την πρώτη κίνηση που τώρα αναγκάστηκε να κάνει το Ελληνικό κράτος για τους χιλιάδες ανθρώπους, αλλοδαπούς που βρίσκονται αυτή τη στιγμή στη χώρα. Φαίνεται πως η πολιτική της εθελοτυφλίας, του «δεν είδα…δεν γνωρίζω…δεν απαντώ» δεν κατάφερε να αποφέρει τα επιθυμητά αποτελέσματα ∙ ούτε καν το σχέδιο εξολόθρευσής τους δεν πέτυχε, είναι πολλοί και ακόμα και η μετατόπισή τους και ο εγκλωβισμός τους σε περιοχές με άλλες αποκλεισμένες κοινωνικές ομάδες δεν κατάφερε να τους αφανίσει. Αντιμετωπίζονται σαν σκουπίδια από την οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση…τα σκουπίδια , τα απόβλητα της παγκόσμιας οικονομικής εκμετάλλευσης που η θάλασσα στην κυριολεξία τα ξεβράζει στις κατά τα άλλα λαμπερές και ονειρεμένες ακτές της ειδυλλιακής Ελλάδας. Ήρθε όμως η ώρα να καταλάβουν ότι το να κλωτσάς ένα σκουπίδι από τη μία άκρη της πόλης στην άλλη δεν φέρνει κανένα άλλο αποτέλεσμα από το να διαχέεις παντού τη μυρωδιά του. Έτσι τους πήρε μάλλον η μπόχα των ίδιων τους των αποφάσεων και είπαν να κατασκευάσουν το νέο παιχνίδι της επικαιρότητας.
ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΟΜΟΓΕΝΩΝ ΚΑΙ ΑΛΛΟΔΑΠΩΝ ΥΠΗΚΟΩΝ ΤΡΙΤΩΝ ΧΩΡΩΝ ΠΟΥ ΔΙΑΜΕΝΟΥΝ ΝΟΜΙΜΑ ΚΑΙ ΜΑΚΡΟΧΡΟΝΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Δύο πράγματα στριφογυρίζουν κάθε μέρα μέσα στο κεφάλι μου ψάχνοντας τρόπο να εκφραστούν, το ένα αφορά στην νομιμότητα των ανθρώπων, στην νομιμότητα της ζωής και το άλλο στην πολυπόθητη ομοιογένεια, που πιο στείρα λέξη δεν νομίζω ότι έχει ποτέ φτιάξει η γλώσσα.
Προσπαθώ να καταλάβω πως, με ποιο δικαίωμα αποκαλούμε κάποιον παράνομο όταν το μόνο παράνομο είναι όλοι αυτοί οι παράγοντες που ανάγκασαν έναν άνθρωπο να φύγει από το σπίτι του και να γυρίζει στις βρώμικες γειτονιές της Αθήνας. Σύμφωνα με το σχέδιο νόμου, θα πάρει κάποιος την ελληνική ιθαγένεια εφόσον οι γονείς του κατοικούν νόμιμα στη χώρα. Νόμιμος, παράνομος μετανάστης, λαθρομετανάστης, σε ποιους αναφέρονται αυτοί οι όροι; Από πότε σε αυτό το καθεστώς εμφανίστηκαν νόμιμες και παράνομες ζωές; Τελικά τίποτα περισσότερο δεν είναι από ένα νέο κεκαλυμμένο ρατσιστικό λεξιλόγιο που στοχοποιεί
συγκεκριμένες φυλές ως παράνομους για να μπορέσουν να τους αποκλείσουν πλήρως εφόσον με τους πολέμους και την ανέχεια δεν μπόρεσαν να τους εξολοθρεύσουν. Το σίγουρο είναι ότι παράνομος είναι ο μαφιόζικος καπιταλισμός της υπεραφθονίας που καταστρέφει οικονομίες και περιβάλλον και όχι ο μετανάστης που έρχεται στους καταστροφείς της πατρίδας του για να εισπράξει αποζημίωση μέσα από ένα ανασφάλιστο παράνομο μεροκάματο.
Διαβάζοντας έπεσα πάνω στην πλήρως αντιπροσωπευτική φράση «Καλώς ήρθατε στη χώρα της αδιατάρακτης εθνικής ομοιογένειας». Πηγαίνοντας πίσω 2, 3 αιώνες, στην εμφάνιση των εθνικών κρατών το κύριο μέλημα ήταν η ομοιογένεια των κοινοτήτων που θα τα συντάξουν. Επιτέλους όμως κάποιος πρέπει να ουρλιάξει το μεγάλο ψέμα τους στο οποίο πολλοί έγιναν συνένοχοι. Δεν υπάρχουν καθαροί λαοί. Η καθαρότητα των εθνών είναι μια ναζιστική αντίληψη και τίποτα περισσότερο, ένα μεγάλο ψέμα για την ασφάλεια των νοικοκυραίων και τη διαπόμπευση του διαφορετικού. Φυλές υπήρχαν και υπάρχουν αλλά ποτέ δεν δημιούργησαν κράτη, τα έθνη κράτη στην ουσία είναι κατά βάση αυθαίρετα. Στήνονται πάνω στην απόκρυψη της διαφορετικότητας, πάνω στην πλήρη εξολόθρευση του άλλου φτιάχνοντας ομοιόμορφα ανδρείκελα που καταναλώνουν το διαφορετικό μέσα σε ιεραρχικές σχέσεις εκμετάλλευσης.
Ποιος λοιπόν είναι Έλληνας και ποίος θα το καθορίσει;
Διαβάζω εδώ και μία βδομάδα περίπου το σχέδιο νόμου, τα διάφορα άρθρα, τα διάφορα σχόλια στο internet για την πρώτη κίνηση που τώρα αναγκάστηκε να κάνει το Ελληνικό κράτος για τους χιλιάδες ανθρώπους, αλλοδαπούς, που βρίσκονται αυτή τη στιγμή στη χώρα. Φαίνεται πως η πολιτική της εθελοτυφλίας, του «δεν είδα…δεν γνωρίζω…δεν απαντώ» δεν κατάφερε να αποφέρει τα επιθυμητά αποτελέσματα ∙ ούτε καν το σχέδιο εξολόθρευσής τους δεν πέτυχε, είναι πολλοί, και ακόμα και η μετατόπισή τους και ο εγκλωβισμός τους, σε περιοχές με άλλες αποκλεισμένες κοινωνικές ομάδες, δεν κατάφερε να τους αφανίσει. Αντιμετωπίζονται σαν σκουπίδια από την οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση…τα σκουπίδια , τα απόβλητα της παγκόσμιας οικονομικής εκμετάλλευσης που η θάλασσα στην κυριολεξία τα ξεβράζει στις κατά τα άλλα λαμπερές και ονειρεμένες ακτές της ειδυλλιακής Ελλάδας. Ήρθε όμως η ώρα να καταλάβουν ότι το να κλωτσάς ένα σκουπίδι από τη μία άκρη της πόλης στην άλλη δεν φέρνει κανένα άλλο αποτέλεσμα από το να διαχέεις παντού τη μυρωδιά του. Έτσι τους πήρε μάλλον η μπόχα των ίδιων τους των αποφάσεων και είπαν να κατασκευάσουν το νέο παιχνίδι της επικαιρότητας.
ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΟΜΟΓΕΝΩΝ ΚΑΙ ΑΛΛΟΔΑΠΩΝ ΥΠΗΚΟΩΝ ΤΡΙΤΩΝ ΧΩΡΩΝ ΠΟΥ ΔΙΑΜΕΝΟΥΝ ΝΟΜΙΜΑ ΚΑΙ ΜΑΚΡΟΧΡΟΝΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Δύο πράγματα στριφογυρίζουν κάθε μέρα μέσα στο κεφάλι μου ψάχνοντας τρόπο να εκφραστούν, το ένα αφορά στην νομιμότητα των ανθρώπων, στην νομιμότητα της ζωής και το άλλο στην πολυπόθητη ομοιογένεια, που πιο στείρα λέξη δεν νομίζω ότι έχει ποτέ φτιάξει η γλώσσα.
Προσπαθώ να καταλάβω πως, με ποιο δικαίωμα αποκαλούμε κάποιον παράνομο όταν το μόνο παράνομο είναι όλοι αυτοί οι παράγοντες που ανάγκασαν έναν άνθρωπο να φύγει από το σπίτι του και να γυρίζει στις βρώμικες γειτονιές της Αθήνας. Σύμφωνα με το σχέδιο νόμου, θα πάρει κάποιος την ελληνική ιθαγένεια εφόσον οι γονείς του κατοικούν νόμιμα στη χώρα. Νόμιμος, παράνομος μετανάστης, λαθρομετανάστης, σε ποιους αναφέρονται αυτοί οι όροι; Από πότε σε αυτό το καθεστώς εμφανίστηκαν νόμιμες και παράνομες ζωές; Τελικά τίποτα περισσότερο δεν είναι από ένα νέο κεκαλυμμένο ρατσιστικό λεξιλόγιο που στοχοποιεί
συγκεκριμένες φυλές ως παράνομους για να μπορέσουν να τους αποκλείσουν πλήρως εφόσον με τους πολέμους και την ανέχεια δεν μπόρεσαν να τους εξολοθρεύσουν. Το σίγουρο είναι ότι παράνομος είναι ο μαφιόζικος καπιταλισμός της υπεραφθονίας που καταστρέφει οικονομίες και περιβάλλον και όχι ο μετανάστης που έρχεται στους καταστροφείς της πατρίδας του για να εισπράξει αποζημίωση μέσα από ένα ανασφάλιστο παράνομο μεροκάματο.
Διαβάζοντας έπεσα πάνω στην πλήρως αντιπροσωπευτική φράση «Καλώς ήρθατε στη χώρα της αδιατάρακτης εθνικής ομοιογένειας». Πηγαίνοντας πίσω 2, 3 αιώνες, στην εμφάνιση των εθνικών κρατών το κύριο μέλημα ήταν η ομοιογένεια των κοινοτήτων που θα τα συντάξουν. Επιτέλους όμως κάποιος πρέπει να ουρλιάξει το μεγάλο ψέμα τους στο οποίο πολλοί έγιναν συνένοχοι. Δεν υπάρχουν καθαροί λαοί. Η καθαρότητα των εθνών είναι μια ναζιστική αντίληψη και τίποτα περισσότερο, ένα μεγάλο ψέμα για την ασφάλεια των νοικοκυραίων και τη διαπόμπευση του διαφορετικού. Φυλές υπήρχαν και υπάρχουν αλλά ποτέ δεν δημιούργησαν κράτη, τα έθνη κράτη στην ουσία είναι κατά βάση αυθαίρετα. Στήνονται πάνω στην απόκρυψη της διαφορετικότητας, πάνω στην πλήρη εξολόθρευση του άλλου φτιάχνοντας ομοιόμορφα ανδρείκελα που καταναλώνουν το διαφορετικό μέσα σε ιεραρχικές σχέσεις εκμετάλλευσης.
Ποιος λοιπόν είναι Έλληνας και ποίος θα το καθορίσει;