Category: Αντιφασισμός

«Οι παππούδες μας πρόσφυγες… Οι γονείς μας μετανάστες… Εμείς ρατσιστές?»

Το μεσημέρι της Τετάρτης στις 17/9/2010 και καθώς ένας σύντροφος επιστρέφει στο Πέραμα από τη δουλειά με το λεωφορείο 843, εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια του μια ακόμη περίπτωση φυλετικής διάκρισης κατά συγκεκριμένων επιβατών. Ο οδηγός αρνείται να ανοίξει την πόρτα σε μια επιβάτη που ήθελε να αποβιβαστεί σε κάποια από τις στάσεις της διαδρομής προβάλλοντας την εξής δικαιολογία: «Θέλει να ανέβει στο λεωφορείο ένας πακιστανός και γι’ αυτό δεν ανοίγω». Αρκετοί από τους επιβάτες αποδοκιμάζουν τον οδηγό φωνάζοντας, κάποιος τον βρίζει και ο οδηγός προσπαθεί να δικαιολογηθεί λέγοντας: «Μας έχουν πει από το υπουργείο να μην ανοίγουμε σε πακιστανούς που κουβαλούν μεγάλους σάκους». Οι επιβάτες δεν πείθονται, συνεχίζουν τις αποδοκιμασίες κάπως πιο έντονα ενώ ο σύντροφος του επιτίθεται λεκτικά…………………………

Κυκλοφορώντας καθημερινά στο πολυπολιτισμικό μωσαϊκό της Αθήνας και του κέντρου της, ο καθένας μας μπορεί να βρεθεί αντιμέτωπος με περιστατικά ρατσισμού από λεκτική βία μέχρι και σωματικές επιθέσεις εναντίον μεταναστών και προσφύγων. Τέτοια περιστατικά έχουν σημειωθεί σε διάφορες περιοχές της Αττικής όπως οι επιθέσεις κατά μεταναστών στον Ν. Κόσμο, στο Ρέντη , στη Κυψέλη, στη Βικτώρια στη πλατεία Αττικής , ο πρόσφατος άγριος ξυλοδαρμός του Καντίρ Χουσαινί και η δολοφονία του Πακιστανού μετανάστη Μοχάμεντ Τζαβέντ Μπασίρ στον Άγιο Παντελεήμονα . Επιθέσεις όμως που γίνονται γνωστές , όπως αυτές κατά μεταναστών στη Νέα Μανωλάδα , στη Πάτρα , στα Χανιά έρχονται απλώς να δείξουν ότι το φαινόμενο δεν περιορίζεται στο μητροπολιτικό πεδίο. Τα αποτελέσματα είναι τραγικά όταν στο «παιχνίδι» αποφασίζουν να μπουν και τα θεσπισμένα όργανα του κράτους. Από τις βίαιες μαζικές εκκενώσεις προσφυγικών καταυλισμών μέχρι τις συνοριακές γραμμές-νεκροταφεία, όπου ένστολοι δολοφονούν μετανάστες που προσπαθούν να περάσουν τα σύνορα . Από τις δολοφονικές καταδιώξεις από αστυνομικούς έξω από το μεταγωγών στην Π. Ράλλη , μέχρι την απαγωγή και το βασανισμό που είχε ως αποτέλεσμα το θάνατο του Μοχάμεντ Καμράν Ατίφ στο Α.Τ. Νικαίας , η ελληνική δημοκρατία δείχνει το πραγματικό της πρόσωπο.
Παραδείγματα κοινωνικής διάκρισης και ρατσισμού εναντίον μεταναστών σε μικρότερη η μεγαλύτερη κλίμακα συναντάμε καθημερινά και γινόμαστε συνένοχοι με τη σιωπή μας σε αυτό το μεθοδευμένο σχέδιο εξόντωσής τους.
Οι πολιτικές επιλογές των κυρίαρχων είναι αυτές που επιτίθενται, θέτοντας στο περιθώριο τους εξαθλιωμένους. Το σενάριο γίνεται ακόμη χειρότερο όταν σε αυτό το δολοφονικό σχέδιο βρίσκουν συμμάχους «φιλήσυχους πολίτες» , με το πρόσχημα του φόβου και της εθνικής επισφάλειας. Αναπαράγοντας και διογκώνοντας τη δυσπιστία ως προς το διαφορετικό, καλλιεργώντας τον ρατσιστικό λόγο και τις πρακτικές κοινωνικής διάκρισης, ενισχύοντας τις ακροδεξιές ιδεολογίες, καταλήγουμε να μετράμε ένα προς ένα τον τελευταίο καιρό τα φασιστικά πογκρόμ με εμφανή τα στοιχεία της δολοφονικής μανίας αυτών που νιώθουν τη «φυλή» τους να απειλείται.
Χωρίς κανένα ίχνος εθελοτυφλίας ή δικαιολογιών οφείλουμε να καταδεικνύουμε κάθε ρατσιστική πρακτική που απορρέει από πλέγματα αντιλήψεων, στάσεων, συμπεριφορών και θεσμοθετημένων μέτρων που εξαναγκάζουν σε υποτελή διαβίωση όσους ανήκουν σε μια «διακριτή» ομάδα ανθρώπων. Ως δικαιολογία χρησιμοποιείται η διαφορετικότητα, στην οποία για «νομιμοποίηση» προσάπτεται μια υποτιθέμενη κατωτερότητα ή επικινδυνότητα. Πρέπει να αντιληφθούμε πως η γη δεν είναι ήδη γραμμένη σελίδα στην οποία οι πολιτικές, πολιτισμικές ταυτότητες, αξίες, πεποιθήσεις έχουν παγιωθεί και οι μετανάστες το μόνο που έχουν να κάνουν είναι να συμμορφωθούν… η γη είναι μια σελίδα που γράφεται, άλλωστε τι δυστυχία για όποιον λατρεύει την «ιστορία» του πιο πολύ από το μέλλον του. Η ιστορική συλλογική μνήμη εδώ πρέπει να παίξει το ρόλο της αλήθειας και όχι της τύφλωσης. «Οι παππούδες μας πρόσφυγες… Οι γονείς μας μετανάστες… Εμείς ρατσιστές?»
Όσοι λοιπόν βιώνουν όλη αυτή την καθημερινή ρατσιστική τρομοκρατία δεν είναι άλλοι από αυτούς που κυνηγάνε την αξιοπρεπή επιβίωση, αυτή που τους αποστέρησαν οι κυρίαρχοι αρπάζοντας τις πρώτες ύλες και λεηλατώντας τη γη, εκμεταλλευόμενοι τα φτηνά εργατικά τους χέρια, δημιουργώντας υπερπληθώρα αγαθών στην υπηρεσία του καπιταλισμού της υπεραφθονίας. Τη στιγμή που εκείνοι προσπαθούν να επιβιώσουν σε καταστάσεις ανέχειας ή πολεμικής σύρραξης, μερικοί από αυτούς αναγκάζονται να πιστέψουν στο «όνειρο» της Δύσης παίρνοντας τον ίδιο δρόμο που φαντάζει περατός για τα εμπορεύματα και φανερώνεται απαγορευμένος για τους ανθρώπους… τα φαντάσματα της οικονομικής εκμετάλλευσης του πολιτισμού μας.

Να γκρεμίσουμε κάθε σύνορο σιωπής…
…Στον κόσμο του ρατσισμού, του αποκλεισμού και του κοινωνικού κανιβαλισμού, είμαστε όλοι ξένοι…

DESTATO
Συνέλευση Περάματος για την Αλληλεγγύη και τη Δράση