Την Κυριακή 23 Ιανουαρίου, 287 μετανάστες εργάτες από τις αραβόφωνες χώρες Β. Αφρικής έρχονται από τα Χανιά και ξεκινάνε μία σκληρή και αποφασιστική απεργία πείνας με στόχο τη νομιμοποίηση όλων των μεταναστών· 237 στην Νομική Αθηνών και 50 στο εργατικό κέντρο Θεσσαλονίκης. 287 άτομα που αποφασίζουν απεργία διαρκείας, διεκδικώντας πρόσωπο, όνομα και υλική υπόσταση, ως «αόρατοι» και «μαύροι εργάτες» προκαλώντας κύματα αντιδράσεων. Βουλευτές, δημοσιογράφοι, ειδικοί επί του θέματος και αρπακτικά όλων των ειδών βγήκαν στα media να υποδαυλίσουν τα συντηρητικά αντανακλαστικά της κοινωνίας, δίνοντας πάτημα και στις πιο ακροδεξιές απολήξεις τους. Ήδη από την πρώτη μέρα αρχίζει η μετάθεση ευθυνών μεταξύ κράτους και πανεπιστημίου για το ποιος θα αναλάβει την λύση του «προβλήματος». Και η μοναδική λύση που βρέθηκε να εμπεριέχει και τους δυο ήταν αυτή της καταστολής και της άρσης του ασύλου. Το απόγευμα της πέμπτης 27/1, σε ένα παιχνίδι επίδειξης δύναμης, κλούβες μαζί με εκατοντάδες μπάτσους περικυκλώνουν τη νομική και κλείνουν όλους τους δρόμους τριγύρω, δημιουργώντας μια ζώνη που απέκλειε την προσέγγιση κάθε αλληλέγγυου. Οι διαπραγματεύσεις διαμεσολαβούνται από όλα εκείνα τα «προοδευτικά» κομμάτια του κοινοβουλευτισμού που παραδοσιακά επιδίδονται σε τέτοιους χειρισμούς και ο διάλογος που στήνεται είναι ανάμεσα στο σκληρό αλλά δίκαιο κράτος και την ανθρωπιστική αριστερά. Και μάλιστα σε ένα πλαίσιο αρκούντως δημοκρατικό, ώστε να συμπεριλαμβάνει υψηλά ιστάμενα πρόσωπα, ΜΚΟ και ένα ιδιώτη. Το αποτέλεσμα είναι ίδιο με το αρχικό τελεσίγραφο: «ή βγαίνετε ή μπαίνουμε», με την απειλή της μεταφοράς τους σε διαφορετικά κέντρα κράτησης και διάσπασης του αγώνα τους. Και εν τέλει οι μετανάστες «βγαίνουν» και το άσυλο καταλύεται «χωρίς τη χρήση βίας», δια της αποχώρησής τους, δίνοντας την εντύπωση πως η λύση βρέθηκε και είναι ιδανική …
Ένα διατηρητέο, στη συμβολή Ηπείρου και Πατησίων, ένα αρχοντικό που ο ίδιος ο πρύτανης, όπως δήλωσε ανερυθρίαστα, «θα ντρεπόταν να βαδίσει» εντός του, ένας μη δημόσιος χώρος που νοικιάστηκε από το κράτος, υπό την επίβλεψη ενός ιδιώτη και με τον εκβιασμό της διασφάλισης των δικαιωμάτων του δεν θα μπορούσε να ήταν παρά μια εκδοχή μιας προβληματικής λύσης. Μόνο που στο «παλατάκι» απεργοί και αλληλέγγυοι βρέθηκαν μπροστά σε μια ακόμη κατάσταση απαγορευτική για τον αγώνα τους. Οι χώροι που παραχωρούνται είναι το υπόγειο και ένα μικρό κομμάτι του ισογείου και του πρώτου, ενώ ο δεύτερος όροφος παραμένει κλειστός, όπου αναπαύονται ελάχιστες πολύτιμες πολυθρόνες και φωτιστικά. Υπό συνθήκες κρύου και βροχής ένα τμήμα των εξαντλημένων απεργών στρώνει να κοιμηθεί στο λασπωμένο γκαζόν που ως ύψιστο σημάδι πολιτισμού περιβάλλει το «παλατάκι». Η απαράδεκτη αυτή συνθήκη για 108 από τους απεργούς, οδήγησε στην αντανακλαστική απόφαση να φιλοξενηθούν στο κατειλημμένο κτίριο της Πατησίων και Σκαραμαγκά για 2 μέρες μέχρι να στηθούν σκηνές που θα τους στεγάσουν όλους αν και η κατάληψη δεν πληρούσε τις προϋποθέσεις που οι ίδιοι οι μετανάστες έχουν θέσει εξ’ αρχής για τον αγώνα τους. Αρχικά λόγω του γεγονότος ότι έχει συγκεκριμένα πολιτικά χαρακτηριστικά και οι απεργοί πείνας δεν θέλουν να ταυτιστούν με κανένα πολιτικό χώρο και επίσης διότι δεν ανταποκρινόταν στο αίτημά τους για τη μη διάσπαση της ενότητάς τους. Τέλος, αν και οι υποδομές της κατάληψης δεν επαρκούν για τη στέγαση τόσων ατόμων, παρόλα αυτά με αυτό τον τρόπο ικανοποιήσαμε μια φασίζουσα μερίδα της κοινής γνώμης και τους πήραμε σπίτι μας δηλώνοντας και με αυτό τον τρόπο την αλληλεγγύη μας σε ένα αγώνα που μας αφορά όλους.
Ενάντια στον κατακερματισμό των αγώνων, είμαστε δίπλα στους 287 απεργούς πείνας γιατί για μας δεν είναι ξένοι, αλλά κομμάτι των καταπιεσμένων όπως και εμείς.
Κατάληψη Πατησίων 61 & Σκαραμαγκά