Τι μεσολάβησε, τι ήταν αυτό που μπόρεσε να διαλύσει μέσα σε μια στιγμή ότι μπορούσε να φέρει μια απο τις μεγαλύτερες απεργίες της μεταπολιτευτικής περιόδου της Ελλάδας; Τι ήταν αυτό που έκανε χιλιάδες αγωνιζόμενους ανθρώπους με την οργή να βγαίνει πηγαία απο μέσα τους να εγκατέλειψουν τους δρόμους μουδιασμένοι και με το χαμόγελο του αγώνα παγωμένο στα χείλη τους;
05/05/10 στο κέντρο της αθήνας εκτιλήχθηκε μια απο τις σημαντικότερες πορείες στα μεταπολιτευτικά χρόνια. Οι διαδηλωτές που ξεπερνούσαν τις 200.000, κατέβηκαν στους δρόμους με δυναμισμό και με μια οργή τόση που δεν οπισθοχωρούσαν στα τόσα χτυπήματα που δέχτηκαν. Έβλεπες οικογένειες ολόκληρες, μανάδες με τα παιδιά τους, απωλημένους, άνεργους νέους, ανθρώπους που ξέρουν πως λεηλατούνται οι ζωές τους με βία καθημερινά και βγήκα να υπερασπιστούν την αξιοπρέπειά τους , ότι μοιάζει να τους έχει απομείνει. Οι δυνάμεις καταστολής στο γνώριμο πια σε όλους ρόλο τους, να προστατεύουν και να προασπίζονται την σαπίλα που θα καταπιεί μια μέρα και αυτούς τους ίδιους, ψεκάζανε συνεχώς με χημικά κάνοντας μερικά σημεία απροσπέλαστα εγκλωβίζοντας τον κόσμο. Παρά τις συνεχόμενες προσπάθειες όμως δεν κατάφεραν να διαλύσουν αυτό το κύμα ανθρώπων, η οργή και το πείσμα ενάντια στην τρομολαγνία τους κρατούσε δυνατούς στους δρόμους…..και μέσα σε όλα αυτά «χώρεσε» η φριχτή απώλεια 3 ανθρώπων. Μα πως θα μπορούσε κάποιος απο όλους αυτούς που βρέθηκαν στο δρόμο να είδε τους εργαζόμενους και να πυρπόλησε τελικά την τράπεζα; Πέθαναν 3 άνθρωποι, τρείς εργαζόμενοι και το ερώτημα που προκύπτει είναι, πότε έγινε η βία αυτοσκοπός; Η είδηση φάνταζε αδιανόητη, κανείς δεν ήθελε να το πιστέψει και όλοι περίμεναν εναγωνίως την διάψευσή της. Τραγικές φιγούρες , μουδιασμένοι αγωνιστές, παγωμένα βλέμματα συνέτασαν το σκηνικό της αποχώρησης….
Για άλλη μια φορά οι υπηρέτες της εξουσίας, οι δημοσιογράφοι, κατάφεραν να αμαυρώσουν τους θανάτους, να τους χρησιμοποιήσουν για τις σκοπιμότητες της εξουσίας, να προσπαθήσουν να συντηρητικοποιήσουν τον κόσμο, να ανακόψουν το ρεύμα της κοινωνικής αντίστασης, ενάντια στα βιαιότερα σχέδιά παράδοσης του κοινωνικού πλούτου στα διεθνή τραπεζικά και χρηματιστηριακά συμφέροντα, που είδαν να ξεχύνετε χτες στους δρόμους του κέντρου. Κατέδειξαν τον αναρχικό/αντιεξουσιαστικό χώρο ως δολοφόνους, αποσιωπόντας πλήρως ως γνήσιοι υπόδουλοι του συστήματος τις εγκληματικές ευθύνες όλων αυτών των αφεντικών που με όπλο τους την εργασιακή επισφάλεια κρατάνε ομήρους τους εργαζομένους. Ήρθε λοιπόν η συγκυρία που τους βόλεψε στον μέγιστο βαθμό. Προπαγάνδιζαν την καταδίκη τέτοιων πρακτικών εδώ και χρόνια, τώρα πια έχουν και τα στοιχεία που τους χρειάζονται για να την στηρίξουν και να πλατήνουν την απήχησή της. Ταυτόχρονα ήρθε μάλλον η στιγμή που και ο βαλόμενος πολιτικός χώρος καλλείται να διαχειριστεί a priori τις μεθόδους και τους τρόπους υλοποίησης τους δίνοντας την σαφή του θέση απέναντι στα γεγονότα.
«Η κρίση είναι μια κρίση συνείδησης, μια κρίση που δεν μπορεί πια να δεχτεί τους παλιούς κανόνες, τα παλιά σχέδια, τις αρχαίες παραδόσεις. Και αναλογιζόμενοι πως είναι ο κόσμος τώρα, με όλη αυτή τη μιζέρια, τις αντιθέσεις, την καταστρεπτική κτηνωδία, τις επιθέσεις και άλλα τόσα.. Ο άνθρωπος έχει μείνει στάσιμος, είναι ακόμα άγριος, βίαιος, επιθετικός, άπληστος, ανταγωνιστικός και δημιούργησε μια κοινωνία μέσα σε αυτά τα όρια»
Τζ. Κρισναμούτρι