Στην καταναλωτική εποχή που διανύουμε δύο κόσμοι βρίσκονται σε σύγκρουση. Αυτός του χρήματος, της καταναλωτικής μανίας και ενός θολού ειδώλου που κατοπτρίζεται σε βιτρίνες πολυκαταστημάτων και σε οθόνες τηλεοράσεων και αυτός που δεν νοιάζεται για την έννοια της βιτρίνας και της μόστρας, αυτός που η λέξη άχρηστο δεν υπάρχει στο λεξιλόγιο του.
Με βάση αυτούς τους δύο αντιφατικούς κόσμους και υπό την έννοια της συλλογικότητας και της αυτοοργάνωσης διοργανώσαμε το χαριστικό-ανταλλακτικό παζάρι της 8/11/2009 στο Πέραμα. Στόχος μας δεν ήταν η φιλανθρωπία αλλά κάτι βαθύτερο. Να περάσουμε ένα μήνυμα σε αυτούς τους κόσμους, να θυμίσουμε σε όσους έχουν ξεχάσει τι σημαίνει αλληλεγγύη μεταξύ των ανθρώπων, ανεξαρτήτου φύλλου, χρώματος εθνικότητας και θρησκείας. Να δημιουργήσουμε ανάμεσα μας σχέσεις κοινότητας που στο σύγχρονο αστικό πεδίο της αγοραπωλησίας και του ατομικισμού σης έχουν χαθεί στο περιθώριο. Θελήσαμε να δώσουμε το έναυσμα για μία διαφορετική οπτική στη δυναμική των συναλλαγών πέρα από κρατικούς περιορισμούς και καταναλωτικά στερεότυπα, σε μικρούς και αυτοοργανωμένους χώρους επενδύοντας στη συλλογικότητα, τη δημιουργικότητα και την θέληση να αναδείξουμε αξίες πέρα από αυτές που μας βομβαρδίζει το εμπόριο και η κατανάλωση.
Στα πλαίσια αυτής της πρωτοβουλίας βρεθήκαμε αντιμέτωποι με τηλεοπτικά βαμπίρ που μας πλησίασαν με μοναδικό σκοπό να διαστρεβλώσουν το νόημα του εγχειρήματος και να προβάλλουν φτώχεια, πόνο και απελπισία και με τη δήθεν ευαισθητοποίηση τους να ανεβάσουν τα τηλεοπτικά τους νούμερα. Αντίθετα, πέρα από κάθε θεσμοθετημένο παράγοντα αναδείξαμε τη δύναμη της αυτοοργάνωσης, δαμάζοντας την έννοια του συγχρόνου τρόπου κατανάλωσης και εμπορίου. Βιώσαμε τα προβλήματα που υπάρχουν στον απλό καθημερινό κόσμο και που για καιρό πολλοί από εμάς αγνοούσαμε σαν να κινούμασταν με παρωπίδες που δεν μας επέτρεπαν να δούμε γύρω μας παρά μόνο τους εαυτούς μας. Κερδίσαμε το χαμόγελο παιδιών και συνανθρώπων που μας στήριξαν με την προσφορά και τη συμμετοχή τους, αφήσαμε στην άκρη την οικονομική κρίση και τις συμφωνίες συμφερόντων με αποτέλεσμα να δούμε τη βαθύτερη έννοια της αλληλεγγύης, να αναπτερώσουμε το ηθικό των κοινωνικά αποκλεισμένων και στερημένων και μαζί τους να καταλήξουμε στο ότι δεν υπάρχει άνθρωπος που δεν ενδιαφέρεται για τον άλλο, απλά έχει χαθεί στη ρουτίνα. Δεν υπάρχει άχρηστο αντικείμενο απλά δεν υπάρχει κανείς να μας υπενθυμίσει που χρησιμεύει. Οπότε ας αφήσουμε στην άκρη την διακόσμηση της ντουλάπας και της βιτρίνας του εαυτού μας και ας ξεκινήσουμε την οικοδόμηση σχέσεων κοινοτητας στην καθημερινότητα μας, στις συναλλαγές μας για εμάς και τους ανθρώπους γύρω μας.
Συνέλευση Περάματος
για την αλληλεγγύη και τη δράση
