Categories
Uncategorized

6 χρόνια δημοτικό, 6 χρόνια γυμνάσιο-λύκειο, 6 χρόνια πανεπιστήμιο, 24 χρονών άνεργος

1P3140068

Την άνοιξη του 2006 η τότε υπουργός Παιδείας Μαριέττα Γιαννάκου κατέθεσε πρόταση στη βουλή η οποία περιελάμβανε μία σειρά μεταρρυθμίσεων στην Τριτοβάθμια εκπαίδευση. Μεταξύ άλλων οι μεταρρυθμίσεις αυτές αφορούσαν την κατάργηση των δωρεάν συγγραμμάτων, την άρση του πανεπιστημιακού ασύλου, τη μείωση των παροχών σε σίτιση και στέγαση καθώς και την περίφημη αναθεώρηση του άρθρου 16, ανοίγοντας το δρόμο για την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων αλλά και για τη γενικότερη ιδιωτικοποίηση της παιδείας. Το φοιτητικό και μαθητικό κίνημα, μαζί με ένα πλήθος εργαζομένων κατάφεραν να κερδίσουν αυτή τη μάχη στο δρόμο, μέσα από ένα κύμα καταλήψεων και κινητοποιήσεων σε όλη τη χώρα, που παρά την προσπάθεια της αστυνομίας για την βίαιη καταστολή τους καθώς  και της επίθεσης των καθεστωτικών ΜΜΕ κράτησαν σχεδόν έναν χρόνο, καταφέρνοντας τη μη αναθεώρηση του άρθρου.

5 χρόνια μετά, εν μέσω καλοκαιριού (Αύγουστος 2011)  και προσπαθώντας να πιαστεί το φοιτητικό κίνημα «στον ύπνο», ψηφίστηκε στη βουλή ο νόμος-σχέδιο Διαμαντοπούλου. Με τις παροχές στην Παιδεία να είναι ήδη εξαιρετικά μειωμένες, ο νέος νόμος έρχεται να αποπερατώσει όσα δεν πραγματοποιήθηκαν το 2006 αλλά και να τα πάει ένα βήμα ακόμα πιο πέρα. Οι ασκώντες την εξουσία βρίσκουν και πάλι απέναντί τους το φοιτητικό κίνημα με κινητοποιήσεις και καταλήψεις που κράτησαν δύο μήνες. Το αποτέλεσμα ήταν η εφαρμογή μόνο μερικών από τις πτυχές του νόμου, σύμφωνα με τις οποίες πολλοί φοιτητές πετάχτηκαν κυριολεκτικά στο δρόμο καθώς χάθηκαν θέσεις από τις εστίες, έχασαν το δικαίωμα της δωρεάν σίτισης, καταργήθηκε το πανεπιστημιακό άσυλο και μειώθηκε ο χρόνος φοίτησης σε ν+2 έτη.

Λίγο αργότερα, στα πλαίσια του ίδιου νόμου εμφανίστηκαν στα ΤΕΙ και ΑΕΙ της χώρας τα Συμβούλια Διοίκησης. Στο νέο αυτό όργανο, το αποτελούμενο από 8 καθηγητές, 1 φοιτητή και 6 εξωπανεπιστημιακούς (οι οποίοι «θα είχαν διακριθεί στην κοινωνική, οικονομική, πολιτική ή πολιτιστική ζωή»,  όπως ανέφερε συγκεκριμένα ο νέος νόμος) επρόκειτο να ανατεθούν όλες οι βασικές λειτουργίες της κάθε σχολής. Με την ύπαρξη αυτών των εξωπανεπιστημιακών-καλοθελητών managers, οι οποίοι πλασαρήστηκαν ως η μοναδική λύση για τη σωτηρία των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, η εκπαίδευση απέκτησε χορηγούς. Και ως χορηγοί έχουν τη δύναμη να ασκούν πλήρη έλεγχο μέσα στις σχολές τις οποίες χρημοτοδοτούν, να προωθούν μεταρρυθμίσεις σύμφωνα με τα οικονομικά τους συμφέροντα (τα οποία προφανώς είναι αντιστρόφως ανάλογα με τα συμφέροντα της φοιτητικής κοινότητας), να κερδοσκοπούν από την καταπάτηση των δικαιωμάτων φοιτητών και εργαζομένων, να επιβάλουν δίδακτρα, να καταργούν τις ελάχιστες εναπομείνασες δωρεάν παροχές, να κλείνουν σχολές και τμήματα με όρους «οικονομικής αποδοτικότητας». Απέναντι στις αντιρρήσεις των φοιτητών, βρέθηκε και πάλι λύση με την ψήφιση των συμβουλίων διοίκησης να γίνεται ηλεκτρονικά. Οι φοιτητές απάντησαν σε κάποιες σχολές με σαμποτάζ των διαδικασιών κατεβάζοντας τους servers , για την οποία πράξη διώχθηκαν ποινικά.

Φτάνοντας στο 2013 ερχόμαστε αντιμέτωποι με την εφαρμογή του Σχεδίου «Αθηνά», το οποίο αποτελεί επίσης κομμάτι του νόμου-σχεδίου Διαμαντοπούλου. Το σχέδιο αυτό προβλέπει τις καταργήσεις τμημάτων και σχολών, τις συγχωνεύσεις τμημάτων (ακόμη και με τελείως διαφορετικό γνωστικό αντικείμενο), κατ’ επέκταση και τις μετακινήσεις τους σε άλλες πόλεις, τη μείωση του αριθμού των εισακτέων σπουδαστών,  την απόλυση εργαζομένων,  την υποβάθμιση των πτυχίων, τη μείωση των επαγγελματικών δικαιωμάτων. Δεν είναι τυχαίο που το σχέδιο αυτό αποπειράται να εφαρμοστεί την ίδια στιγμή που γίνεται προσπάθεια για την εξίσωση των πτυχίων των ΤΕΙ και των ιδιωτικών εκπαιδευτικών σχολών και πως για τα γνωστικά αντικείμενα που καταργούνται έχουν πρόσφατα δημιουργηθεί αντίστοιχα τμήματα σε κολλέγια.  .
Ντυμένο με το ένδυμα του «συμβιβασμού της εκπαίδευσης στις ανάγκες της εθνικής αναπτυξιακής στρατηγικής και τη σύνδεσή της με την επιχειρηματικότητα, την αγορά εργασίας και την οικονομική γεωγραφία της χώρας καθώς και την παροχή ισχυρών ανταγωνιστικών πτυχίων» το σχέδιο Αθηνά πλασάρεται ως το νέο «φιλέτο» της κυβέρνησης, χωρίς κανείς να μας λέει πως χρόνια τώρα «εθνική αναπτυξιακή στρατηγική» σημαίνει ένα καθεστώς στο οποίο ο φτωχός γίνεται συνεχώς φτωχότερος, πως οι επιταγές της επιχειρηματικότητας και της αγοράς εργασίας έχουν ανάγκη από φτηνούς και «ευέλικτους» εργαζόμενους, ελάχιστα καταρτισμένους με δεξιότητες τόσες όσες απαιτούνται από τις περιστασιακές ανάγκες της αγοράς και πως «ανταγωνιστικότητα» μέσα σε ένα καπιταλιστικό σύστημα σημαίνει την μεγαλύτερή δυνατή   παραγωγή με το μικρότερο δυνατό κόστος προς όφελος της τσέπης των αφεντικών πάντα εις βάρος των εργαζομένων.

Λοιπόν, τα πράγματα είναι πολύ απλά. Ο στόχος του σχεδίου είναι διττός: Αφενός η εξοικονόμηση χρημάτων μέσω των απολύσεων των εργαζομένων, της συρρίκνωσης του αριθμού των σπουδαστών (αρκετές χιλιάδες λιγότεροι εισακτέοι), του πετσοκόμματος των δαπανών για την παιδεία και των παροχών προς τους φοιτητές, καθώς και η αναδιαμόρφωση του χωροταξικού χάρτη της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, κάτι που σε συνδυασμό με περεταίρω μεταρρυθμίσεις, ευνοεί την κατάργηση της δημόσιας και δωρεάν παιδείας. Τι σημαίνει αυτό το τελευταίο; Σημαίνει πως γίνεται προσπάθεια δημιουργίας θεματικών πανεπιστημίων στα πρότυπα του εξωτερικού (τα οποία υπενθυμίζουμε πως είναι ιδιωτικά) προκειμένου να γίνουν ελκυστικά προς τους επενδυτές (managers) οι οποίοι όπως προαναφέρθηκε θα έχουν την εξουσία να ρυθμίζουν κάθε λειτουργία του πανεπιστημίου όπως το κόστος σπουδών, την παρεχόμενη γνώση, τα ερευνητικά προγράμματα, τα πειθαρχικά συμβούλια, κ.α. με κριτήριο προφανώς τα οικονομικά τους συμφέροντα.  Το συγκεκριμένο σχέδιο δε θα κατέβει προς ψήφιση στη Βουλή, αλλά θα περάσει ως «έκτακτο» με προεδρικό Διάταγμα.

Ήδη, λίγο μετά τις διακοπές των Χριστουγέννων έχει ξεκινήσει κύμα κινητοποιήσεων με σχεδόν όλα τα ΤΕΙ και πολλά ΑΕΙ της χώρας να βρίσκονται υπό κατάληψη, πραγματοποιώντας παράλληλα εβδομαδιαία Πανεκπαιδευτικά συλλαλητήρια και παραστάσεις διαμαρτυρίας. Στον αγώνα ενάντια στη διάλυση της παιδείας βρίσκονται τόσο οι φοιτητές, όσο και καθηγητές, διοικητικοί υπάλληλοι και εργαζόμενοι των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων.  Αποτέλεσμα αυτών των δράσεων είναι η απόσυρση αρκετών τμημάτων από το σχέδιο. Όμως αυτό δεν είναι αρκετό. Εμείς εκτιμούμαι πως αυτό το «πισωγύρισμα» δεν είναι παρά ένα τρόπος για να ελέγξουν τα αντανακλαστικά μας και να ηρεμήσουν προσωρινά τα πνεύματα. Είμαστε βέβαιοι πως αν το σχέδιο αυτό περάσει, σύντομα θα επιστρέψει για να αποπερατώσει ότι έχει απομείνει. Γι’ αυτό επιζητούμε την ολική του ρήξη.

Ως αναρχικοί/αντιεξουσιαστές, δεν υπερασπιζόμαστε το υπάρχον εκπαιδευτικό σύστημα καθώς αναγνωρίζουμε πως σαν θεσμός αναπαράγει το σύστημα από το οποίο γεννήθηκε: Μυεί το άτομο στην αρχή της εξουσίας αλλά και της υποταγής, διδάσκει συμπεριφορές και εδραιώνει ρόλους ευνοϊκούς προς το καπιταλιστικό πρότυπο, εντείνει τον διαχωρισμό με βάση το φύλο ή την εθνικότητα, εγείρει τον ανταγωνισμό και κυρίως αποκλείει την έμφυτη τάση του ατόμου για αυτοδιάθεση, πρωτοβουλία και δημιουργία, καλλιεργεί τη λογική της ανάθεσης, αποκλείει ακόμη και την πιθανότητα της φαντασίας για έναν διαφορετικό τρόπο οργάνωσης, μάθησης και διαβίωσης και κυρίως καταστέλλει οποιαδήποτε συμπεριφορά τείνει να εναντιωθεί προς το υπάρχον σύστημα, αποδίδοντας ταυτόχρονα χαρακτηρισμούς όπως «απροσάρμοστος», «τεμπέλης», «παιδί που δεν παίρνει τα γράμματα». Τελικά αυτό που παράγεται είναι πειθήνιοι πολίτες, ακίνδυνοι νοικοκυραίοι,  συνηθισμένοι στο να εξουσιάζονται και να ελέγχονται, ανίκανοι να φέρουν αντιρρήσεις και ικανοί μόνο να υποφέρουν στωικά ότι αργότερα θα τους καταπιέζει αλλά και ότι τους ετοιμάζουν τα «μεγάλα λόμπυ». Η απέχθειά μας προς το εκπαιδευτικό σύστημα είναι φανερή, αυτό όμως δεν σημαίνει πως δε θα αγωνιστούμε για να αποτρέψουμε την ολοκληρωτική υποβάθμισή του.

Ακόμη, αναγνωρίζουμε τη μισθωτή εργασία ως το θεσμό σύμφωνα με τον οποίο ο εργαζόμενος πουλά την εργατική του δύναμη (δηλαδή τον κόπο και τον χρόνο του) καθώς και την αξία της (το προϊόν της εργασίας) στον κεφαλαιοκράτη-εργοδότη και μάλιστα σε κόστος πολύ χαμηλό, δίνοντας τη δυνατότητα άντλησης υπεραξίας (οικονομικού περισσεύματος) προς όφελος του αφεντικού. Το γεγονός ότι απορρίπτουμε τη μισθωτή εργασία/σκλαβιά ως θεσμό εκμεταλλευτικό, επιβεβλημένο από την προνομιούχα τάξη που ασκεί την εξουσία μέσω της δύναμης που αντλεί από την ατομική της ιδιοκτησία (θεσμός ο οποίος μας είναι επίσης εχθρικός), δε σημαίνει πως δε θα αγωνιστούμε προκειμένου να μη βρεθούν στο δρόμο χιλιάδες άνθρωποι που εργάζονται στην εκπαίδευση.

Θα πρέπει να γίνει αντιληπτό, πως η εκπαιδευτική κοινότητα, δεν έχει στο σύνολό της τα ίδια συμφέροντα. Ανάμεσά μας υπάρχουν και οι πλούσιοι, τ’ αφεντικά, αυτοί που πιστεύουν πως θα γίνουν αφεντικά… Θα μας βρουν μπροστά τους!

Με αυτά τα δεδομένα, καλούμε όλους του μαθητές και τους καθηγητές να καλέσουν γενικές συνελεύσεις, να πάρουν αγωνιστικές αποφάσεις και να βρεθούν στο δρόμο στο πλευρό των αγωνιζόμενων φοιτητών και εργαζομένων.

 

Οι νόμοι ανατρέπονται στους δρόμους!

 

Κάτω τα ξερά σας από τη δημόσια και δωρεάν παιδεία!

 

ΠΑΝΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ, ΠΕΜΠΤΗ 28/3, 12.30 ΣΤΑ ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ

P3140086

By destato

Συνέλευση Περάματος για την Αλληλεγγύη και την Δράση

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *