Ηρεμήστε Κυρίες και Κύριοι.
Εμείς δεν αγαπάμε το θάνατο.
Εμείς αγαπάμε τη ζωή
σ’ όλες τις πιθανές εκφάνσεις της
σ’ όλες τις ανείπωτες εκδηλώσεις της:
Τον ήλιο που δύει
και τη γλώσσα της άρνησης.
Το φουρτουνιασμένο πέλαγος
και την ποίηση των οδοφραγμάτων.
Το γεμάτο φεγγάρι
και την ομορφιά μιας άγριας απεργίας.
Την αντάρα του βουνού
και τη ροχάλα που κρέμεται από τη βλεφαρίδα του αφεντικού.
Το ζωογόνο αέρα
και τα χαλασμένα ξυπνητήρια.
Τη γαλήνη δυο παιδιών που φιλιούνται στο μισοσκόταδο
και τον κρότο μιας πολυτελούς βιτρίνας που θρυψαλίζεται.
Τις ρυτίδες που σκάβουν τα κουρασμένα πρόσωπα
και την άτακτη φυγή μιας στριμωγμένης διμοιρίας.
Τη μελαγχολία μιας φθινοπωρινής Κυριακής
και τους κρατούμενους στις ταράτσες των φυλακών.
Την πρώτη μέρα της άνοιξης
και τα ραντεβού ακριβείας.
Την καυτή άμμο
και τα καίρια βλέμματα που μετράνε χίλιες λέξεις.
Το αλμυρό νερό
και τις απελεύθερες βιογραφίες των καταλήψεων.
Την καλοκαιρινή ραστώνη
και τις αναντίρρητες αντιφάσεις της συλλογικής ζωής.
Μια αυγουστιάτικη μπόρα και τα χέρια που απλώνονται για ν’ απαλλοτριώσουν
εμπορεύματα.
Το χιόνι όταν σκεπάζει τη μητρόπολη Αθήνα
και τη μυρωδιά μιας καρβουνιασμένης τράπεζας.
Το ξημέρωμα μετά από ένα εύθυμο ξενύχτι
και τις κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις φασιστικών καθαρμάτων.
Τα αδέσποτα σκυλιά που λιάζονται στις πλατείες
και την οχλοβοή μιας διαδήλωσης
που πλησιάζει στον προορισμό της.
Την κρυστάλλινη φωνή της Σωτηρίας Μπέλλου
και το ζωτικό αίσθημα της συντροφικότητας.
Την ανεπανάληπτη στιγμή που δύο μάτια ανοίγουν για
πρώτη φορά στη ζωή τους
και την αδυσώπητη κυριολεξία του ταξικού πολέμου.
Ηρεμήστε Κυρίες και Κύριοι.
Εμείς δεν αγαπάμε το θάνατο.
Εμείς αγαπάμε τη ζωή
σ’ όλες τις πιθανές εκφάνσεις της
σ’ όλες τις ανείπωτες εκδηλώσεις της.
ΤΖΝΛ/ Λ77
αναδημοσίευση από το
“ταξίδι στο χωροχρόνο”